Jan Kusters

Vandaag had ik een rondleiding en een her-kennismaking met de Sittardse musea na de ingebruikname van het Ligne gebouw. De entreeprijzen zijn in elk geval flink omhoog gegaan; 6 euro voor de moderne kunst, en 9 euro voor een combiticket met de historie-collectie. Voorheen was dat 4 euro voor beiden. Geen goed idee, die prijsverhoging. Musea horen naar mijn idee gratis te zijn, een vrij toegankelijk centrum van een gemeenschap.

De Salon was dit jaar wel weer aardig, maar helaas ook de nodige holle vaten kunst. Het thema dit jaar was grafiek. Veel computerprints, wat zeefdrukken en etsen, en zelfs wat klei met opdruk. Toppertje van de rondleiding door de gastconservator: ‘Deze drogenaald etsen heeft de kunstenaar gemaakt aan de hand van zijn eigen dagboek teksten; we mogen dus eigenlijk in zijn dagboek kijken, elke ets is een dag.’ Vraag van iemand: ‘Weten we ook waarover het gaat?’ Antwoord: ‘Nee, dat is natuurlijk wel erg privé.’ Achterliggende gedachte is dat de beschouwer zijn eigen invulling geeft, maar wat mij betreft is dit waar musea en expositiemakers de mist in gaan. Dit is betekenisloze kunst. Als je iets privé wil houden is dat prima, misschien is een expositie dan niet de juiste plaats…

De etsen zelf waren overigens wel de moeite waard, maar een wolk van papiertjes aan de muur geprikt nodigt mij ook weer wat minder uit om me in elke ets te verdiepen.

Mijn persoonlijke leermomentje waren een aantal ‘giclee’ prints (= inktjet, maar zo noemen we het even niet) van Sandra Hanckmann; die afdrukken zagen er aanzienlijk beter uit dat wat ik tot nu toe uit een computer heb zien komen.

Mat, goed kunstpapier, daar moet ik nog eens goed naar kijken.

En in een klein zaaltje ernaast hing wat ‘echte’ grafiek (etsen, zeefdrukken, hout- en linoleumsnedes) die was samengeraapt uit oud BKR werk. Te moeilijk om recent werk van grafische kunstenaars te vinden? Zou er rond dat BKR werk niet eens een veel uitgebreidere expositie te maken zijn, met daarbij ook een beschrijving van het toenmalige kunstklimaat, misschien wel afgezet tegen het huidige kunstklimaat?

Het historisch museum is in het oude gebouw blijven zitten, en is dus nu weer een eigen museum. En daar was een expositie van ‘een creatief diender’ Hub. (Buck) Fonteijn.

De expositie was heel aardig, al is de term ‘creatief diender’ een beetje uit de lucht gegrepen; vrijwel alle werk was toch vooral van een ‘gepensioneerde diender’. En het ademde ook de sfeer van iemand die, nadat de grote vrijheid is aangebroken, zijn hart volgde. Vrijwel alles was in de tweede helft van de jaren ’70 en begin jaren ‘80 gemaakt, maar vrijwel alles ook in een stijl die meer in de jaren ’20 en 30 thuishoort, zijn vormende jaren dus.

Helaas was de collectie wat rijp en groen door elkaar, maar zijn beste schilderijen waren ijzersterk werk.

En hier zat een persoonlijke betrokkenheid en liefde in die ik op de Salon toch wat miste.