Jan Kusters

Oeps, bijna vergeten: Beste wensen en een goed begin van het voorjaar iedereen!

Ik had dit jaar een wat nurks type paashaas getroffen, maar het paasontbijt smaakte er niet minder om!

En hoe is het nu eigenlijk om met een verstoord concentratievermogen kunst te bedrijven? Nou, op zich niet slecht, maar het schiet allemaal niet meer zo op. Hieronder het resultaat van anderhalve week echt elke dag proberen te werken. Dit is dus geen oefeningen uit boeken doen of zomaar wat proberen. Dit zijn echte pogingen om wat nets te maken. Het lukt redelijk, maar het is zo weinig. Elke dag heb ik om 9 uur ’s morgens de tafel klaarstaan om te gaan tekenen. Een minuut of 10 inkt wrijven, en dan… Niks. Ik moet, om te kunnen tekenen, een beeld in mijn hoofd opbouwen. En dat lukt niet, of dat lukt onvolledig, en als het wel lukt is het maar voor even. Al met al maak ik soms eens een tekeningentje, maar ik sta heel wat meer tijd naar het papier te kijken en te denken, en breng de meeste tijd door met wat in huis rondkeutelen of mijn wandelingetje maken, denkend aan wat ik zou willen tekenen, hopend dat ik even een flits van helderheid krijg. Op de beste momenten krijg ik mijn beeld, en dan kan ik snel achter elkaar twee of drie tekeningen maken. En dan is de koek voor die dag wel weer op. Het schiet niet op.

De eerste drie foto’s zijn pogingen om de beginnende bloesems die ik buiten gezien heb te tekenen. Niet aan de hand van foto’s of aan de hand van de schetsen uit mijn schetsboekje, maar uit het hoofd.

In het begin wat druk en houterig, maar uiteindelijk rolt er wel wat uit dat niet onaardig is (de laatste foto en onderaan, dat is wel een mengeling van helder en toch wat chaotisch losjes zoals ik in gedachten had. Twee dagen werk, en de twee tekeningen van de laatste foto wil ik in elk geval afwerken, en die van de tweede foto misschien.

Daarna ben ik aan de slag gegaan met de wilgen. Daar heb ik al een hoop aan gedaan voor de kerst, en dit merk ik. Dit zijn nog steeds de geknotte versies, niet de majestueuze grote druipbomen die ik ook wil doen. Tijdens het werken aan de bloesems had ik ineens een beeld van twee knotwilgen in gedachten, en daar ben ik mee verder gegaan.

Aan het feit dat er geen totale missers zijn zie je dat ik hier al eerder mee bezig was, dus oefenen heeft, ook in mijn huidige geestesgesteldheid, wel zin. Ik wilde nu vooral iets doen met de manier waarop de penselen hun verf afgeven, en dat is elke keer gelukt. Het lastige is dat er elke keer goeie elementen in de tekening zitten, maar ook dingen die ik minder geslaagd vind. Tsja… Bij de eerste foto is zowel de eerste wilg als de wilde begroeiing erg aardig geworden. Bij de tweede foto is in de rechtse tekening het totale landschap het meest aardig,  en bij de derde foto is het linker landschap ook wel aardig, en bij de rechter tekening zijn de twee stammen van de wilgen erg fraai geworden. Ik denk dat ik ze uiteindelijk wel alle 5 wil afwerken. Deze 5 tekeningen hebben me 3 dagen gekost, en doorgaans kwam er –na om 9 uur ’s morgens beginnen- pas tegen de avond echt wat op papier te staan.

En toen ben ik ook nog eens met mijn schetsje van de fiets aan de slag gegaan, dat ik al van het vorig jaar heb liggen.

De tekeningen zijn ongeveer twee keer zo groot als het oorspronkelijke schetsje, en in feite op verschillende manieren getekend. De eerste foto is dat oorspronkelijke schetsje. De tweede tekening is eigenlijk iets teveel ‘tekenen’, teveel proberen om het goed te krijgen. Bij de derde foto is de linker tekening wel lekker losjes en in grote gebaren aangepakt, maar dan raak ik de verhoudingen kwijt. En de rechter tekening moet ergens het midden tussen die twee houden… Het valt niet mee, al zal ik de drie tekeningen vermoedelijk wel alledrie afwerken. Maar daar moet nog meer geprobeerd worden. Deze drie tekeningen zijn over twee dagen verdeeld gemaakt.

Het grootste voordeel van dit soort werk is dat ik mij eigenlijk helemaal niet druk hoor te maken over verhoudingen of over wel of niet gelukte penseelstreken. Zo ver ben ik nog niet, ik kan dat allemaal nog niet helemaal loslaten, maar ik weet in elk geval dat ik me er niet druk over hoef te maken…