• Beste wensen (en dan nog even langer stil)

    30 december 2017

    Hier gaat alles goed. De computerproblemen zijn dan wel opgelost, maar ik ben nog druk bezig met herinrichten, en met de donkere dagen vieren.

    Dus iedereen de beste wensen voor het komend jaar, en ik meld mij teru als ik weer wat te melden heb...

     

    Lees meer >> | 769 keer bekeken

  • computerprobleem

    15 november 2017

    Het zal hier een tijdje rustig zijn, ik heb wat computerproblemen. 

    Lees meer >> | 742 keer bekeken

  • Even stil...

    4 november 2017

    ...terwijl het winterbeddengoed weer van stal is gehaald, en ik het beginnend najaar en de komende donkere dagen verwelkom met boeken, thee en brood bakken...

    Lees meer >> | 733 keer bekeken

  • Wat experimenteren en oefenen

    28 oktober 2017

    Maar helaas was ik de afgelopen week wat afgeleid omdat ik in het weekend wat Heeren op bezoek krijg. En concentratie is toch de eerste voorwaarde voor dit soort werk.

    Maar goed, na de losse pogingen uit de hand van voorgaande weken was het nu tijd voor wat gericht studeren en voorbeelden zoeken. Ik heb een tijdje terug al een fraaie tekening van een klassiek Chinees schilder gevonden om me op te richten bij dit soort werk. Lang leve internet!

    Li Cheng (919–967), A Solitary Temple Amid Clearing Peaks

    Zoals altijd is een probleem de werkelijke afmetingen; het is een tekening van ruwweg 55x105 cm, en als ik gevonden afbeelding vergoot en afdruk op ware grote blijkt er een schat aan details te zijn, die je in de normale foto helemaal niet ziet. Een deel van het detail is overigens een direct gevolg van het feit dat de tekening op zijde gemaakt is, en niet op papier. De zijde levert een soort van raster op dat nog meer detail suggereert dan er werkelijk is (ik heb één echte replica van een tekening op zijde in huis, waar ik dat voor het eerst echt op kon zien).

    Ik wil niet zo groot werken, en op kleiner formaat kan ik niet alle detail kwijt dat hierin zit. Het blijft kijken en een eigen weg zoeken…

    Verder heb ik een foto gevonden van het soort van landschap en het soort van gebouwen waar het om gaat.

    Het Karst-landschap van Wulong National Park in China (waar anders). Wel aardig, ik kende de Chinese tekeningen al heel lang, maar pas met de komst van internet zag ik dat al die heel stijle bergen met nevels her en der veel realistischer waren dan ik ooit gedacht had.

    En toen aan de slag op mijn schetspapier. Eerst maar eens die hele fijne lijntjes proberen. Ik heb er al een tijdje een mooi dun penseel voor (ratte-snorharen?). Maar het wilde niet zo goed lukken als gehoopt. Deels doordat ik bijvoorbeeld de gebouwen nog niet echt in de vingers heb, deels ook doordat ik vast wil houden aan mijn kleinere formaat, maar concentratie en rust zouden ook wel wat beter kunnen.

    Meer oefenen dus.

    Een volgend experiment pakte minder goed uit. Lijnen op de voorgrond zwaarder tekenen om diepte te suggereren.

    In elk geval niet subtiel genoeg, en ik vermoedelijk is meer en minder detail tekenen een betere manier dan deze lompe lijnen op de voorgrond.

    De laatste stap was grijstinten neerzetten.

    En dan blijkt dat, terwijl het schetspapier op zich wel mooi met de inkt omgaat, ik hier minder variatie en minder subtiliteit heb dan gehoopt.

    Dat laatste was dan weer reden om nog eens even wat anders te proberen. Een tekening beginnen met de grote vlakken? En losser schilderen?

    Binnen één vlak verloop schilderen (de ijle nevels) lukt op dit papier haast niet, maar tegelijk lukt door het sterk zuigende papier de ‘gebroken inkt’, een veeg met een bijna droog penseel, hier wel heel mooi op. Tsja...

    Hoe ik deze losheid moet combineren met het ijle lijntje weet ik overigens ook nog niet. Er valt de komende weken nog wel wat te studeren, en misschien moet ik toch weer terug naar rijstpapier als ik bepaalde dingen wil.

    Maar nu eerst even wat vrienden ontvangen.

     

    Sittard, 28-19 2017

    Lees meer >> | 1051 keer bekeken

  • Chinese gebouwen en dorre bladeren.

    21 oktober 2017

    De afgelopen week nog even verder met het onderwerp van de vorige week. Der tekening van de vorige week hangt op mijn prikbord, en wordt vermoedelijk wel iets om af te werken. Maar ik wil toch eigenlijk ook iets meer van de Chinese landschappen en gebouwen onder de knie krijgen, dus de afgelopen week heb ik een hoop op internet zitten neuzen, en aan de hand van foto’s en filmpjes wat zitten tekenen. En wat klassieke Chinese landschapsschilderijen erbij om de trucjes van de Meesters af te kijken.

    Ik heb momenteel eens ander papier gepakt; niet het tere rijstpapier, maar courantpapier. Ik heb daar laats een flink pak van gekocht, 90 grams en net iets groter dan A-4. In feite is dat een heel goedkoop schetspapier, vol met hout (vergeelt) en dik en maar licht verlijmd, zodat het ‘zuigt als de pest’. Op de een of andere manier heb ik dat altijd wel prettig papier gevonden om op te werken, al is het dan ook geen ‘museum-waardig’ kwaliteitspapier. Ik hou wel van een vergeelde tekening, en door dat snel opzuigen van verf en inkt krijt een tekening op dat papier een geheel eigen karakter. Enige nadeel is dat diep zwart bijna onmogelijk is op dat papier; ook daarvoor zuigt het te hard.

    Ik ben begonnen met een fijn 'snorhaar' penseel en heel voorzichtig, met een bijna droog penseel schetsen aan de hand van foto’s. Niet natekenen, maar wel kijken naar details en grote vormen en die gebruiken.

    Dat viel helemaal niet tegen. In feite is het voor mij een heel oude manier van in inkt tekenen; wat losse lijntjes, en dan later daar met kleine details omheen een geheel van maken.

    In feite hoeven de details (rotsen, bomen en struiken) helemaal niet realistisch te zijn, kleine arceringen en vlekjes en stippels geven een indruk, en de rest moet de kijker zelf aanvullen. En kijkend naar de Chinese tekeningen die ik ernaast heb liggen, tsja, dat is eigenlijk ook wat die Chinese schilders deden. Kronkelende stammen van twee lijntjes, en dan korte streepjes, v-tjes of kronkeltjes als bladeren. En vaak over de hele tekening hetzelfde soort bladeren en bomen, als een soort van plakplaatjes waarmee het vlak wordt ingedeeld. Leg er dan nog een laagje nevel overheen waar alleen wat gekozen details uit opdoemen, en je hebt in feite een klassieke tekening.

    Nu wilde het nat in nat en de nevel op dit papier wat minder lukken, daar zal ik nog eens wat dingen voor moeten proberen (of toch weer rijstpapier pakken). En in feite heb ik nu weer teveel gedaan, teveel aan een hele tekening staan werken. Ah well, live and learn. Ik denk dat ik hier nog even mee doorga.

    De afgelopen week heb ik ook nog even wat laatste bladeren aan een paardenkastanje bij een vriend staan tekenen. Ik heb daar in het verleden al de kastanjes van getekend, en de bloesems. Nu dus de dorre bladeren, en misschien nog een keer de kale twijgen of takken?

    Thuis heb ik voor dit soort tekenwerk een hele tafel nodig, en hier buiten doen we het staand, met alles in één hand. Het doosje met gedroogde inkt, het waterpenseel en het schetsboekje met rijstpapier vormen samen een ijzersterk setje dat min of meer meteen een eigen karakter geeft aan al wat je doet.

    Gek is dat, in feite zijn dit te tekeningen waarmee ik drie jaar geleden begon aan dit penseeltekenen; losse dingen in het wit. Ik ben er wel een hoop handiger in geworden, maar nu vind ik deze benadering eigenlijk wat simpel, de uitgebreide tekeningen zijn uitdagender om te doen. Tegelijk hang ik hier in huis nog steeds met veel plezier deze eenvoudige tekeningen op. Leuk om te maken is één ding, leuk aan de muur is toch wat anders…

    Sittard, 21-10 2017

    Lees meer >> | 1572 keer bekeken

  • En daar zijn we weer.

    14 oktober 2017

    De ‘vrije maand’ september heeft weinig nieuwe inzichten opgeleverd. Ik stel geen dingen uit vanwege dagelijkse bezigheden (wat ik eigenlijk verwachtte te ontdekken). Ik doe momenteel gewoon liever mijn dagelijkse dingen dan zaken als reizen of museumbezoek. Dus terug naar mijn dagelijks leven…

    Ik lees weer veel. En dan wil ik eigenlijk ook tekenen aan de hand van wat ik lees. Ik heb er geloof ik wel eens vaker over geschreven, maar er is hier maar weinig van te zien geweest.

    Even vooraan beginnen; ik ben geen goeie illustrator. Ik zou het wel willen zijn, net als goeie een striptekenaar, maar het zit er niet in. Om te beginnen heb ik een te letterlijke geest, waardoor ik in een verhaal details zoek die dan allemaal in een tekening moeten. Het resultaat is een overvolle tekening die in feite alleen weergeeft wat het verhaal al verteld. Ik voeg er niets aan toe. Een goed illustrator voegt vaak iets extra’s toe aan een verhaal, een soort van nieuw, liefst wat onverwacht inzicht. Iets van ‘Ah, zo had ik het nog niet gezien’.

    En goeie illustrators zijn maniakken als het op documentatie zoeken aankomt. Ze tekenen maar beperkt uit hun hoofd, er wordt heel veel met documentatie, met voorbeelden gewerkt. Een tram in de wolken? Dan hebben we om te beginnen wolkenfoto’s nodig, en foto’s van trams. Moderne tram? Ouderwetse tram? Los Angeles Tram? En wolken? Van onderen? Vanuit de lucht? Losse schapenwolkjes? Massieve stormlucht? Op de een of andere manier vind ik zelfs met internet in feite nooit de afbeeldingen die ik zoek. De tram die ik in mijn hoofd heb bestaat niet… En daar begint mijn andere probleem.

    Als ik iets lees komt het heel erg tot leven in mijn hoofd, ik kan me dingen goed voorstellen. Het probleem van die voorgestelde beelden is dat ze wel erg levendig zijn, zich ook echt vastzetten in mijn hoofd, maar ze zijn niet erg volledig. Het heeft wat weg van dromen; sommige dingen zijn duidelijk, andere dingen zijn volstrekt vaag of ontbreken helemaal. En op het moment dat ik die beelden begin te tekenen loop ik dan ook meestal vast in al die ontbrekende dingen.

    Op zit moment zit ik weer eens de rechter Tie verhalen van Van Gulik te herlezen. Leuk spul, spelend in een exotisch oud China. Een van de verhalen speelt zich geheel af binnen de muren van een kloostercomplex in de bergen; het Klooster van de Morgenwolken (Het Spookklooster). En als ik het lees heb ik een beeld van dat klooster. Iets wat ik wel eens zou willen tekenen.

    En dus ga ik aan de slag; inkt wrijven, papier klaar, penselen klaar, gaan met die banaan. Ik heb zowaar zelfs een plan. Eerst heel voorzichtig schetsen met een vrijwel droog penseel met sterk verdunde, grijze inkt, en pas als ik de tekening helemaal rond heb beginnen met vlakken en zwaardere tonen…

    Helaas. Niet goed, te gehaast misschien. Ik begon wel voorzichtig en nauwkeurig aan gebouwen en een brug, maar dat werd steeds meer twijfelen over wat ik met de rest ging doen. Bomen en rotswanden was de bedoeling, en zonder die grote vlakken kon ik me maar slecht voorstellen waar of hoe groot het klooster moest worden, of de brug over de kloof (letterlijke geest). Ik kon niet wachten, die grote vlakken moesten er ook komen. Maar toen ik daar eenmaal aan begon werd het al snel weer het grote soppen, en de tekening liep al snel redelijk dicht. Binnen de kortste keren zat ik ook de ijle, voorzichtige tekening op te halen met diep zwarte details, anders verzoop die echt in het geheel.

    Ik wou dat ik eerst nog een foto van de lichte schets gemaakt had (dit is al het tweede stadium), maar zo snel gaat het dus eigenlijk mis. Nadat het papier eenmaal droog was ging ik verder met details in het gebouw (hetgeen me al snel een vergissing leek), en bomen en begroeiing die niet echt lukte. De gebouwen zijn niet bepaald een Chinese tempel. Eigenlijk meer een oud Limburgse ring-boerderij dan poortgebouwen, binnenplaatsen en pagodes in de bergen. Toch maar eens wat tijd besteden aan voorbeelden zoeken en die rustig natekenen? En misschien ook wat rotsen, bergen en bomen oefenen aan de hand van oude Chinese tekeningen?

    Nu heb ik naar het einde toe ook nog even de ‘blik door de struiken’ geprobeerd, als een soort van laatste redmiddel. Tot op zekere hoogte lijkt dat wel werken, al had ik dan ook wat knoestige bomen van boven af het beeld in moeten laten komen. En de regen ontbreekt (jawel, letterlijke geest, Rechter Tie komt vanwege het slechte weer in dat klooster terecht). Maar in plaats van de zekere helderheid die Chinese tekeningen hebben is dit een donkere chaos geworden. Aan het eind van een lange dag werd de tekening wat mismoedig op het prikbord gehangen.

    Het gekke is dat ik nu, een paar dagen later, toch wel met plezier naar de tekening kijk. De donkere chaos komt eigenlijk best wel overeen met het beeld dat ik in mijn hoofd had, al was het gebouw in mijn hoofd wat minder Limburgs (vooral een kwestie van verhoudingen) en was er achter het klooster in mijn gedachten meer een bergwand dan een losse berg. Maar toch, maar toch… Een groot gebouw dat in regen en storm oplicht en beschutting beloofd… Ja, dit is wel een beetje het Klooster van de Morgenwolken… Alleen de regen die ontbreekt nog

    Heb ik dan in september helemaal niks anders gedaan? Jawel, ik heb eindelijk weer eens een van mijn vage oude plannen uitgevoerd. Mag ik U voorstellen?

    Donkere Janus, een troost voor de troosteloze dagen. Na mijn eigen brood nu ook een eigen (nou ja, min of meer, van een bierbrouwpakket) biertje. Het wordt misschien tijd om eens een monnikspij aan te schaffen en een ander kapsel te overwegen.

    Lees meer >> | 885 keer bekeken

  • Wij onderbreken deze uitzending…

    2 september 2017

    Het is weer eens even tijd om me los te maken van alle verplichte nummers, en ik vermoed dat ik in september hier weinig of niets ga bloggen…

    De truc is een beetje dat ik allerlei dingen van plan ben, maar die komen er niet van. Reden is dat ik allerlei andere dingen heb (afspraken met vrienden, voorgenomen klusjes, dit blog) die ik ook leuk vind, en dan stel ik allerlei incidentele plannen (museumbezoek, ergens naar een schip gaan kijken, een bepaald landschap bezoeken) uit ‘want dat kan altijd nog’. En zo blijf ik maar uitstellen. Dus voor de komende maand heb ik zoveel mogelijk van die min of meer doorlopende afspraken afgezegd, en nu eens kijken of die andere dingen er wel van komen. We zullen zien…

    De afgelopen week kwam overigens ook het linoleum snijden tot een voorlopig einde; ik kwam niet echt verder met schetsen voor de vissershutjes.

    Dit is meer een technische tekening dan een ontwerp voor een lino die de rust en eenzaamheid van zo’n hutje in een machtig landschap laat zien…

    Ik ben met schetsen gestopt, en ben wat werk van de afgelopen maanden gaan afwerken; voornamelijk penseeltekeningen opplakken, zegelen en goed fotograferen.

    Over de vissertjes ben ik misschien nog niet helemaal klaar, maar de Skoddebergvatn tekeningen bevallen me wel.

    Goed, voor nu dus even rust, wordt hopelijk vervolgt eind september of begin oktober…

     

     

    Lees meer >> | 1731 keer bekeken

  • Afdwalen, verder afdwalen en weer wat terug dwalen.

    26 augustus 2017

    Het plan was om nog even door te gaan met lino’s. Ik had zelfs al wat voorbereidend zitten tekenen.

    Schetsen voor een Rorbu, een Noorse vissershut.

    Maar op mijn dagelijkse rondjes de deur uit viel me deze week ook op hoe hoog het riet rond de visvijver weer stond. Elk jaar wordt dat riet helemaal weggehaald, en elk najaar staat het weer meer dan manshoog rond de vijver, op een paar gaatjes voor de vissers na. Mooi spul, dat riet, en dit keer viel me ook op hoe geordend dat riet eigenlijk groeit. Tijd om eens wat vissertjes in het riet te tekenen? Snel even tussendoor?

    De volgende dag dus eerst dan maar eens uitzoeken hoe ik een visser teken.

    Het zijn sterk vereenvoudigde vissers; niet zozeer in tekenstijl, maar vooral de afgebeelde vissers zelf. De moderne sportvisser is al lang niet meer de rustige pensionado die, gezeten op een gevlochten viskorf of simpel klapstoeltje, gewapend met thermoskan en pakje boterhammen, sjekkie en bamboe hengel wat visjes uit het water slaat. Tegenwoordig lijkt elke visser hier een indrukwekkend kampement op te slaan met gigantische parasols, een waar arsenaal aan hoogwaardige koolstofhengels, electronische verklikkers en een troepje vrienden en een paar auto’s om zich heen. Ik ga gemakshalve maar even voor het type visser uit mijn jonge jaren, dat is wat eenvoudiger. Klapstoeltje, hengel, en de onvermijdelijke toeschouwer (Bijten ze nog een beetje?).

    En de dag daarna was het tijd voor visser en riet.

    Hngngngmeh! Dat valt nog niet mee. Losse rietstengels en bladeren tekenen is een hoop werk. En hoeveel rietstengels en bladeren ik ook teken, het blijft maar een mager rietkraagje eigenlijk. Wat sterker perspectief stelt me wel in staat om watv riet groot en duidelijker op de voorgrond te zetten, maar dan nog is het maar mager. En er klopt ook nog iets niet helemaal met dat riet…

    Tijd om de volgende ochtend nog maar eens een bezoekje aan de visvijver te brengen, nu met camera erbij. Eens even wat documentatie maken.

    Het riet blijk bijna ongeloofwaardig geordend te zijn. Keurig van vertikaal naar horizontaal waaierende stengels, alle bladeren al even keurig in het gelid, als ik het zo strak teken overtuigt het vast niet. En ik moet inderdaad veel meer massa in dat riet tekenen; gewoon grijstinten, waar uiteindelijk de rietstengels uit opdoemen.

    Alleen leidde dat wandelen met camera natuurlijk ook weer tot andere foto’s. Het is met alle regen van de afgelopen maand een vroeg paddenstoelenjaar. En de zonnebloemen staan er ook al weer indrukwekkend bij. En al die foto’s moeten na thuiskomst ook weer in verschillende varianten afgewerkt worden…

    (Zoals altijd staan de meeste foto’s weer op mijn tumblr site)

    En zo was ik alweer een dag verder voor ik weer aan mijn visser in het riet verder ging. Volume dus, en meer ordening.

    Hmmm, dit leek me wel erg heftig als ondertekening. Toch eerst wat riet en visser tekenen, en daarna het volume erin brengen?

    Bij de eerste tekening is duidelijk hoe ongeloofwaardig de ordening van het riet is, maar de tweede tekening gaat toch wel in de richting van wat ik in gedachten had. Eens een paar dagen ertegenaan kijken…

    (later, als ik dit blog zit te schrijven) Misschien moet ik toch nog een poging doen, met de visser en toeschouwer iets grijzer, en het verder weg gelegen riet nog wat grijzer; meer atmosferisch perspectief dus. En dan is dit eigenlijk een westerse stijl van tekenen met oosterse middelen. Moet ik het ook niet nog eens op de Chinese manier proberen? Minder perspectivisch, meer dingen boven- en onder elkaar, met een vage mist misschien? Er is nog wel wat ruimte voor verder werken.

    Maar er liggen ook nog wat schetsen van een rorbu te wachten. Enfin, vissershutten, vissers, het zit allemaal dicht bij elkaar zullen we maar zeggen.

    Lees meer >> | 2272 keer bekeken

  • En gaan met die banaan!

    19 augustus 2017

    Deze week even stug doorgehakt; snel en simpel ontwerp betekent ook gemakkelijker snijden zonder bij elke steek met de guts na te denken of tussendoor rondjes te lopen.

    Normaal moet ik telkens nadenken over wat er na het wegsnijden van linoleum aan restvorm over blijft. Die restvormen kunnen bij het drukken als blank reliëf zichtbaar worden, of, als ik ze wat inkt geef, als kleine puntjes en streepjes zichtbaar worden. Ze geven richting aan in een ruimte, breken grote vlakken op, maken een prent boeiender.

    Bij deze lino speelde dat minder mee dan bij de vorige prenten, maar ik nam me toch even de moeite om in het gezicht en in de vlakken wel een algehele richting aan te geven. Maar deze prent heeft vooral grote zwarte vlakken waar dat dus geen rol in speelt. Eigenlijk was het alleen in het gezicht eventueel kritisch en een beetje opletten. En de kleine tekst snijden was even kalm aan en nauwkeurig werken. Om te controleren of de tekst inderdaad leesbaar genoeg werd gebruikte ik een kleine spiegel om af en toe even te spieken. Op één dag had ik de prent gesneden.

    De volgende dag was het tijd voor (proef)drukken. Het drukken ging beter dan verwacht; grote zwarte vlakken zijn moeilijker netjes te drukken dan smalle zwarte lijnen. Te schraal, en je krijgt de indruk van een printer waar de toner van op is, te vet, en alle subtiliteit verdwijnt uit een prent. Her is overigens waar handrukken in uitblinkt; een pers levert technisch gave strakke vlakken op, maar in feite wordt een prent dan wel erg steriel. Gelukkig viel het handdrukken mee, in feite ging het vanaf de eerste druk goed. Goed invochten van papier is hiervoor het toverwoord…

    Na de eerste druk (links boven) heb ik wat van de resten in het gezicht verder weg gesneden. Ik heb uiteindelijk alleen bij de kaaklijn en in de hals een streepje laten staan om wat richting te geven. In de andere witte vlakken geven de resten meteen al de gewenste levendigheid, maar daar was ook veel speelruimte; het maakte niet uit hoe het daar precies uitviel.

    Tadaa! Al met al was dit, zoals ik ook van plan was, een snelle en gemakkelijke lino. En nu zit ik naar het eindresultaat te kijken; is het wat?

    Je komt eigenlijk nooit helemaal los van je eigen werk, je kunt het nooit zien zoals een ander het ziet. De ontstaansgeschiedenis blijft altijd in je achterhoofd een rol spelen. Het feit dat dit een snel en simpel proces was maakt dat ik de prent nu ook niet zo waardeer als de eerdere Noorse prenten. Als ik eerlijk ben heb ik een minder tevreden gevoel over deze prent dan over de drie voorgaande prenten. En dat terwijl de prent in feite beter dan verwacht precies dat geworden is wat ik in gedachten had. Het blijft lastig…

    Lees meer >> | 975 keer bekeken

  • eens even de gemakkelijke weg

    12 augustus 2017

    Ik zit nog steeds met een hoofd vol linoleum, maar heb wat moeite met verder komen. Deels omdat ik niet weet hoe ik verder moet, maar ook deels door afleiding. Ik ben weer eens even in Twin Peaks verzeild geraakt, de tv serie uit begin jaren ’90. Damn good coffee!

    En nu laat ik me maar eens even drijven. Wat kan ik met die serie? Op de lerarenopleiding leerden we elk hulpmiddel te gebruiken wat je hebt. En terwijl ik daar in theorie helemaal voor ben, ben ik zelf toch nogal geneigd om op de een of andere manier altijd de moeizame omweg te nemen. Nu even niet!

    Foto’s van de tv maken, het juiste moment kiezen, even door photoshop halen, en met redelijk bejaard carbonpapier en al aan de slag.

    En dan met inkt aan de slag. Zo is een ontwerp geen week modderen maar een middagje ontspannen tekenen. De vraag is of het ook de moeite waard is…

    Overigens zouden de lino’s van de afgelopen twee maanden zo in de serie passen qua landschap; ik zit ook als ik wat anders doe toch wel in een bepaalde mindset.

    Lees meer >> | 700 keer bekeken

  • Meer blogs >>