Jan Kusters

 

Totalen: 108 schilderijen op doek, 30 schilderijen op papier of paneel, 53 tekeningen van Emmy, en een hoop los grut dat ik niet meetel. Het was in elk geval geen Oblomow-jaar. En wat vind ik er nu zelf van?

 

 

1: De tekeningen naar model: Er zitten best wel een aantal leuke tekeningen tussen. Als eindproduct is eigenlijk alleen het werk met pastel of oliepastel de moeite waard, houtskool lukt wel maar is in mijn ogen gewoon niet boeiend genoeg. Op grote vellen zie ik een stuk of 10 dingen die de moeite waard zijn. Ik mag proberen om eens wat minder volledig te zijn in schilderen; er is één houtskooltekening die voornamelijk uit één snel gezette lijn bestaat, die wel leuk is (tekenend terwijl ik alleen naar het model kijk, en niet op het papier)

 

2: De winterlandschappen: Die zijn allemaal bij Coen, wel jammer, ik had ze graag even mee bij deze evaluatie gehad. In mijn gedachten is de serie vooral wat eenzijdig-blauw uitgevallen. Maar eerlijk is eerlijk, in feite is die serie het product van twee dagen, beide met blauwe lucht en zon, dus het past wel.

 

3: De Bollen: Ik geloof dat ik er een stuk of 12 leuke doekjes aan over hou. Het doel, meer en fellere kleuren, zit er wel in, en ik geloof dat ik daar ook nog wel mee verder zou willen. Kan ik daar nog een paar keer een weekend of lang weekend naartoe als het echt midden in de bollentijd is? Bij die serie zijn de thuis naar foto’s gemaakte doeken opvallend veel beter, wat abstracter en minder ‘nauwkeurig’.

 

4: de Maaslandschappen: Saai! Er zitten wel een paar leuke doekjes tussen, maar in zijn geheel is de serie te saai geworden. Ik hou er nu 12 of 13 over. Ik zou daar op een wat meer systematische manier aan moeten werken, met een duidelijker concept. Horizon op een vaste hoogte, de Maas altijd als een wig daaronder, en dan kijken wat boven en onder de horizon hoort, en hoe hoog de maasoevers uitvallen. Hier zouden vliegerfoto’s ook nog eens een aardig uitgangspunt kunnen zijn: een veel minder voor de hand liggend perspectief.

 

5: Emmy en naakt: Lang niet slecht geloof ik. Lekkere kleuren, lekker geschilderd. Ik zou wat minder op de contour moeten werken, en meer gebruik maken van de kleine doorkijkjes, tegenlichtjes en reflecties op de huid. En ik moet af van de wat gekunstelde ‘model-houdingen’. Maar toch verder op deze weg geloof ik.

 

6: Overig landschap: Er is dit jaar relatief weinig overgebleven van gewoon losse dagen buiten schilderen. De beste Limburgse landschapjes zijn twee doekjes aan de hand van foto’s, van de herfst. De gefantaseerde sneeuwlandschappen zijn niet slecht, als steekt die ene die ik naar een beeld uit een documentaire heb gemaakt er in kleur wel ver bovenuit. Blijkbaar begin ik ondertussen wel voldoende achtergrond informatie te hebben om aan de hand van foto’s te werken, en dan wordt het atelierwerk wel beter afgewogen en ‘strakker’.

 

7: Van alles en nog wat: Los zand, maar dat zat er toch al in. Van de Albatrossen hou ik denk ik alleen de eerste nog opgespannen. Van de theeschilderijen blijft er maar 1 theekom over, maar tegelijk blijft een serie van 30x30 doekjes op dit thema wel aantrekkelijk. Er zitten een paar leuke tussen de snapshots, al twijfel ik een beetje aan het werken op papier. Wel handzaam, en het ziet er ook wel strak uit, maar wat moet ik met die dingen?

 

8: Algemeen en voorbordurend op dat laatste: Moet ik mij binden aan 18x24 op doek? Wat moet ik met die papieren dingen? Iets vergelijkbaars doet zich voor op de paneeltjes; niet handig, al geven ze wel een interessant ‘handschrift’. Maar hoe ga ik die presenteren? Randen zwart, achter op het paneel een paar steunlatjes voor het ophangen? En alles op papier in passepartout en achter glas? Aan de ene kant voel ik me wel erg beperkt door dat formaat, aan de andere kant is het een krachtig selectiemiddel; het is moeilijker om klein een sterke indruk te maken dan groot.

 

Conclusie: Ik heb behoorlijk gewerkt dit jaar. Mijn voornaamste doel, minstens 1 serieus werk aanpakken elke week is ruim gehaald. En dankzij Emmy ben ik nu ook serieus met wat anders dan de kleine landschappen bezig. Nu blijkt pas echt of ik de afgelopen jaren op het gebied van schilderen iets heb bijgeleerd, en dat valt me niet tegen.

Ergens heb ik het gevoel dat ik, met de ‘Shades of Norway’ expositie een bepaald doel gehaald heb. Ben ik klaar met Noorwegen of de kleine landschappen? Dat geloof ik niet, maar ik denk dat ik langzaam wat aan’t verschuiven ben van ‘waar’ en ‘hoe ziet het uit’ naar ‘hoe wil ik dat benaderen’ (zie de plannen voor Maaslandschappen, en misschien ook de ‘gefantaseerde’ Noorse winterlandschappen).

 

Nieuwe doelen: 

 

 

Ik heb 36 doekjes voor afspannen geselecteerd, met de spielatten van die doeken kom ik de eerste maanden van het nieuwe jaar wel weer mee door zonder meteen nieuwe te bestellen.

 

Voor al die tot hier heeft weten door te lezen: Beste wensen voor het nieuwe jaar!