Toen ik een nieuw leven ging beginnen
(ofwel de worsteling van een vent met zijn noodlot)
Kent U die optredens van James Brown? Het showtje met de cape aan het eind van Please Please PLease? De man die stopt maar niet kan stoppen? Zo voel ik me ook wel een beetje. Ik heb al een aantal keren afscheid genomen van dit blog, en begin telkens weer. Ook nu is het weer zover: ik ga stoppen met dit blog, al is het weer eens niet zeker hoe definitief dit stoppen is.
De truc is dat ik mijn leven wat moet gaan omgooien, en daarbij moet ik ook zaken waar ik niet zonder kan durven aanpakken. In dit geval kunst dus. Een dikke week geleden ben ik in het ziekenhuis opgenomen met een hartinfarctje, en ik ben net weer thuis, gedotterd, gestent, met lamme lies en al. Ineens zijn er wat andere dingen in mijn leven die ook –en nogal dringend- aandacht vragen:
Die doosjes met pillen en poeders vragen toch een wat ander soort organisatie van mijn leven dan ik gewend was. En dit was wel een signaal; ik leef niet alleen iets te ongecontroleerd, ik maak me ook iets te druk over zaken (al is dat naar buiten toe meestal niet zo heel zichtbaar).
Een leven zonder kunst bedrijven kan ik me niet voorstellen, dus ik zal wel dingen blijven doen. Maar onder de dingen waar ik me vaak en erg druk over maak valt in elk geval het publieke kunstleven. De komende twee exposities gaan hopelijk wel gewoon door, maar daarna moet ik eens even stoppen en alles heroverwegen. Alleen nog exposeren als het een ‘geheel verzorgde reis’ is? Of weer net als de jaren ’90; deuren van het atelier dicht, en alleen nog voor mezelf werken? Ik weet het niet.
De titel van dit blog is een boektitel. Die beste vent lukte het ook nooit om zaken echt anders te doen, maar toch zit daar wat moois in die tragische strijd. Eens kijken hoe ik het eraf ga brengen…