Miljaar!

Het valt wat tegen allemaal. Om te beginnen ben ik verkouden, en daar wordt mijn werklust alvast niet beter van. En dat net nu ik een lang weekend ter beschikking had om eens lekker door te werken...

Maar ik was ook een beetje vergeten hoeveel dom doorwerken in lino’s gaat zitten. Ontwerpen en bedenken is leuk en echt werk, maar daarna volgt onherroepelijk eindeloos overtrekken en gutsen. Monnikenwerk, stug verder ploeteren, niks geen geniale ‘flats-kwast-veeg en het staat’. Heb ik nog wel het geduld voor dit soort van rustig voortploeteren? Verder blijken mijn inktrollen niet meer goed, en het handmatig afdrukken is altijd al gruwelijk werk geweest. Bovendien blijk ik veel meer inkt nodig te hebben dan ik hier klaar heb liggen. Kortom, de harde werkelijkheid valt weer eens even tegen. Maar goed, ik ben dus echt met de linoleum begonnen.

 

Hierboven het schilderij en het definitieve ontwerp voor de lino (definitief me hoela, de kleuren staan nog volledig open, alleen de vorm ligt nu vast). Het ontwerp is gespiegeld vanwege het drukprocedé.

      

De drie drukgangen die ik moet gaan maken (na reactie van B bijgewerkt)

Ik wilde eigenlijk een reductieblok maken (snijden, eerste kleur afdrukken, dan verder snijden en de 2e kleur drukken, en zo voort tot alle kleuren gedaan zijn). Een reductie blok is iets gemakkelijker perfect passend te krijgen, en leidt vaak ook tot iets cleanere drukken. Bovendien is het minder werk; bij de 2e kleur is alles wat voor de eerste kleur weggesneden is al gedaan, je hoeft minder te snijden. Maar het drukken is zoveel en zo moeizaam werk dat ik beter losse platen kan snijden. Zoveel tijdwinst zit er niet in het besparen op snijwerk. Bovendien is een reductieblok een eenmalige exercitie; als de eerste kleur gedrukt is kun je geen andere eerste kleur meer kiezen. En de oplage is ook meteen definitief: als je 15 afdrukken van de eerste plaat maakt komen er ook meteen maximaal 15 afdrukken van die bepaalde lino, meer kan niet omdat de eerste platen verder uitgesneden zijn. Dit laatste is wel leuk en aardig voor verzamelaars die graag kleine gelimiteerde oplagen zien, maar voor mij als kunstenaar is dat een stuk minder boeiend.

En dus heb ik besloten om toch drie losse platen te snijden. Dan kan ik na het snijden tijd om eens rustig te experimenteren met drukken, zowel met de feitelijke druktechniek als met de kleuren. Het betekent ook dat ik de verdere investering (inktrol en inkt) even kan uitstellen en nog even rustig verder kan twijfelen of ik deze hele weg wel de moeite waard vind. Hierboven staan de drie platen die ik nu moet gaan snijden. Afgelopen dinsdag ben ik met de eerste plaat begonnen -de gele-, vrijdag heb ik die af gekregen en een eerste proefdruk gemaakt.

  
 
Links de plaat linoleum, rechts de -slordige maar buikbare- proefdruk. Gewoon zwart, zodat het snijwerk het meest strak en helder is. De plaat is 2 keer gedrukt, met de hand en zwarte inkt op waterbasis, op dun rijstpapier. Zoals ik al schreef, het afdrukken viel ook weer tegen. Ik had gehoopt het nu wat simpeler en kleinschaliger te doen dan vroeger (toen maakte ik grotere lino's). Maar ik ben er alweer achter dat ik toch weer de volle mep nodig heb. Ik moet weer met een japanse druktafel gaan werken die ik van een workmate maak, en er moet weer uitgebreid geëxperimenteerd worden met de inkt en het papier.
 
Zucht.

Het echte twijfelen is of ik zo'n lino inderdaad weken werk waard vind. Het idee dat ik aan het eind van het vorig jaar formuleerde, elke maand een lino, zie ik op dit moment niet zitten, teveel werk. En het schilderen komt volledig stil te liggen, wat ik ook weer ernstig zonde vind. Meer tijd! Ik heb meer tijd nodig! En geen verkoudheid!