leuk, zo'n hobby...
Serieus kunst bedrijven heeft zo zijn nadelen. 90% van de kunstenaars verdient er geen minimum loon mee, elke ochtend je oren natellen, en dan zijn er al die mensen die het toch zo aardig vinden dat je ‘een leuke hobby hebt’. Het is een opmerking die me elke keer irriteert, al besef ik ook wel dat de mensen die dat zeggen niet beter kunnen weten. Het probleem is dat je werk bestaat uit activiteiten die sommige mensen inderdaad als hobby doen. Voor de meeste mensen is het niet duidelijk dat er een wereld van verschil bestaat tussen schilderen als hobby en schilderen als werk. Het probleem bestond ook toen ik de opleiding fotografie ooit deed; fotograaf was een vak, maar ook een hobby, en het verschil was vaak niet op het eerste gezicht te zien. Maar het is het vergelijken van de toerfietser, die op een paar mooie zondagen een rondje in de buurt rijdt, met de tour-wielrenners die zich drie weken lang helemaal totalloss rijden. Je moet je even voorstellen dat je na een bergetappe op zo iemand afstapt en zegt ‘leuk, zo’n hobby.’ Maar bij zo’n wielrenner zie je het verschil tenminste nog terwijl hij aan de slag is. Bij kunst wordt het verschil pas zichtbaar op een expositie, als er muren vol werk hangen…
Ik heb nu weer eens zo’n week achter de rug die –in elk geval voor mij- het verschil tussen hobby en werk duidelijk maakt. Hobby is iets dat je voor je lol doet, en als je geen zin hebt of iets lukt niet, dan laat je het liggen. Werk betekent dat je een klus te klaren hebt, en dus kun je er alleen maar harder tegenaan gaan, hoe frustrerend het soms ook is. Het schilderen van Sittard levert nog niet op wat ik in gedachten heb…
396, Grote kerk in Sittard.
397, hoek Wilhelminastraat-Parklaan
398, Begijnhofwal
Het meest verbazend is hoe druk deze doekjes zijn geworden. Tijdens de voorstudies die ik tot nu toe gedaan heb leken grote vlakken en heldere, eenvoudige benaderingen het beste te werken, en dan ga ik buiten zitten en ineens wemelt het doek van de verfvlekken… Het grootste deel van de week heb ik me bont en blauw zitten ergeren omdat ik te weinig deed (verjaardag, te warm) en omdat er niet uitkwam wat ik wilde. Nu, na een paar dagen ertegenaan kijken, begint het beeld misschien wat te wennen, het is anders dan ik in gedachten had, maar misschien toch nog niet zo slecht. Ik ga nog even gewoon op deze manier verder.
Als het later nog steeds niet bevalt zou ik ook eens kunnen proberen om in de stad schetsen te maken en die dan thuis uit te werken. Het zou wel eens kunnen zijn dat schetsen in hun vluchtigheid hier een noodzakelijke tussenstap gaan vormen.
Maar al met al zijn dit toch de weken waarop je je inderdaad een oor wil afsnijden of toch op z'n minst al je werk in een groot vreugdevuur wilt opstoken om vervolgens postzegels te gaan verzamelen. Dit, dames en heren, is afzien.