gevecht

Moeizaam, dat is in één woord deze week. Ik heb wel gewerkt, hard gewerkt zelfs, maar weinig om te laten zien. Maandag ben ik er weert op uit geweest, twee schilderijen gemaakt en na thuiskomst niet tevreden.

Links de Dominicanenwal, midden de Gats geschilderd en rechts de Gats zoals ik die de vorige week tekende. De Gats laat zien waarom ik normaal zo snel en in één keer werk; vergelijk het met de tekening. De tekening is losjes en soepel, dit schilderij is moeizaam en verkrampt. Misschien had ik niet ter plekke maar thuis en aan de hand van de schets moeten schilderen. En de Dominicanenwal is gewoon saai. Als ik zoiets wil kan ik beter een foto maken. De rest van de week ben ik vooral aan het kijken en aan het denken geweest, en ik heb verder gewerkt aan de Dominicanenwal. Normaal doe ik dat niet, ik denk dat mijn levendigste werk in één keer tot stand komt.

Ook nou heb ik weer het gevoel dat de eindstand hierboven vooral ‘bedacht’ is, en niet ‘gevoeld’. Maar het heeft wel meer de eenvoud en de grote lijn die ik zoek. Nu dit nog buiten en in één keer neerzetten...

Gelukkig kwam vrijdag Emmy weer, even tijd voor iets anders.

Links is het doekje dat ik twee weken geleden maakte, midden en rechts zijn de nieuwe doekjes. Verbijsterend, op de een of andere manier ben ik in staat om op een totaal andere manier te schilderen als de omstandigheden anders zijn. Twee weken geleden had ik hard licht van opzij, nu werkte ik met zacht bovenlicht en lichte en donkere achtergronden. Dit is natuurlijk lastig voor degene die een stijl, een eenheid in mijn werk zoeken. Truc is dat die eenheid niet zit in de kleuren en de penseelstreek die ik kies, maar in de keuze om ‘mee te gaan’ in het onderwerp…