een twijfelend blog...
Ik twijfel over doorgaan met het blog. Op de voorpagina van mijn kunst-site staat hoe ik jaren voor mezelf gewerkt heb, en pas toen ik bepaalde resultaten kreeg besloot om weer wat aan de wereld te laten zien. Momenteel beweegt de zaak de andere kant op. Ik verkeer in twijfel over wat ik ga doen. Ga ik nog jaren door met die kleine landschappen, of is het tijd voor andere zaken. (die twijfel was het hele vorige jaar al zichtbaar, en wordt alleen maar groter). In de kunstwereld zou ik nu moeten doorgaan met de landschappen; ze beginnen een beetje naar buiten te komen, meer en meer mensen zien het werk en reageren erop, kortom, daar komt iets in beweging. Maar dat is het verhaal van mijn kunstenaarsleven; tegen de tijd dat het bij anderen doordringt ben ik er alweer een beetje klaar mee, en wil ik verder met nieuwe, onverkende horizonten. En naarmate ik harder twijfel probeer ik meer verschillende dingen, zonder me echt dag en nacht op dat ene ding te werpen. Eigenlijk zit ik nu weer in zo’n fase waarvan ik me afvraag of dit wel de moeite waard is om aan anderen te laten zien. Een vriend wees me erop dat zo’n ploeterperiode in feite ook deel van de geschiedenis, van het verhaal hoort te zijn. Over een tijdje -ik vrees over ene paar jaar- is het misschien wel leuk om zo'n ontwikkeling van de eerste twijfel af te zien. Hmmmm, dat klopt misschien wel. Maar het betekent ook dat ik soms niet weet wat hier te melden.
Gelukkig heb ik deze week ook nog wel wat zichtbaars gedaan, al is het niet veel.
Ik had al lang zitten tekenen, en nog veel langer zitten twijfelen, maar besloot deze week toch nog maar even een ‘meest normale’ lino te maken. Het mes is in de linoleum gezet.
Normaal had ik deze lino op één week gemakkelijk af moeten krijgen, maar ik ben pas halverwege met snijden. De reden voor die trage voortgang is dat ik nu vooral veel kijk naar werk van anderen, denk over wat ik zou willen doen, en hele kleine korte proefjes maak die niet eens de naam schets verdienen.
Ik ben nu even met een lino bezig, maar in plaats van door te werken zit ik uren in drie boeken te bladeren. Uiteraard is er gewoon een techniek boek over hoogdruk bij; je weet nooit genoeg. Maar het gaat meer over hoe lino's er uit moeten zien. Hiroshige.is één van de bekendste makers van Japanse houtsneden. Nu ben ik wel bezig met linoleum, niet met houtsnede, maar het kenmerk van die Japanse ukiyo-e prenten is dat ze nu net niet op een houtsnede moesten lijken, maar op penseel tekeningen. De techniek dus totaal onderworpen aan de afbeelding. Wil ik dat? De vorm weet ik niet, maar puur technisch is de Japanse techniek wel boeiend en bruikbaar, dit waren handrukken, net zoals ik ze maak. De totale tegenhanger van Hiroshige en de Japanse prenten is een boekje uit de jaren ’50 van de vorige eeuw, van een zekere H. Erremes. De prenten en opvattingen stammen overigens zeker uit de jaren ’30… En daar staat nu net de vorm als gevolg van de techniek voorop; lino is tekenen met wit… De prenten hebben een zekere oubolligheid, maar tegelijk is er iets dat me intrigeert in dat soort werk. Een boek dat ik een tijdje van een vriend geleend had heeft dat ook; erotische lino’s van Aad de Haas. Ik twijfel nog steeds over de aanschaf van dat boek; aan de ene kant zijn het prenten die ik niet zou ophangen, te simpel en te oubollig. Maar aan de andere kant hebben ze wel wat dat me telkens weer ernaar laat kijken. En welke kant moet ik nu op? Kan ik die ‘oubolligheid’ vertimmeren tot iets wat ik wel zou willen ophangen? Eindeloze kleine kladjes verdwijnen in de prullenbak…