Het schilderen maakt ook weer een voorzichtig begin.
Na een week computergedoe -vandaar de vorige week geen update, ik had geen tijd voor de schone kunsten- ben ik de afgelopen week weer lekker bezig geweest. Ik heb wat zitten schetsen voor lino’s:
Links een schets op zwart papier, rechts de schets in de computer en bijgewerkt voor lino. Probleem is elke keer weer dat, als ik eenmaal zo’n ontwerp zover heb uitgewerkt, ik geen zin meer heb om de daadwerkelijke lino nog te maken.
Geen zin in lino? Dan maar wat anders. Ik heb de schilderkist maar weer eens open gemaakt. Ik heb hier al jaren een schedeltje rondslingeren met de bedoeling daar schilderijtjes van te maken, het is voor kunstenaars door de jaren heen een soort van stijloefening geweest, en ik voel me niks te goed om bij die lange rij aan te sluiten.
Niet onaardig, al denk ik dat ik dit nog wel vaker mag doen. En aangezien ik nu toch weer een palet vol verf had ben ik vrijdag nog maar even verder gegaan.
Soms, heel soms verbaas ik mezelf. 5 jaar geleden, in 2006 maakte ik op een grijze najaarsdag een klein schilderijtje op de Kolleberg, en dat was goed, als enige in een lange rij hele slechte landschapjes. Dat ene doekje heb ik vaak bekeken in de jaren daarna, en pas na een jaar of 3, 4 begonnen er meer van die kwaliteit te komen. Kan ik over 4 jaar goeie kleine schilderijtjes van mensen maken?