Een rijtje is af

De lino van de vorige week is af, en ik heb wat zitten experimenteren met de afdrukken. Ook de lino van een paar weken geleden heb ik nog eens gedrukt, om te kijken hoe ik daarmee uit de voeten kom.

Het is weer allemaal witte inkt op zwart karton. Dat karton ‘buigt niet mee’ tijdens het drukken, waardoor elke druk anders wordt. Ik weet niet wat anderen hiervan vinden, maar ik heb er plezier aan: elke afdruk is anders, en je hebt nu echt wat te kiezen. Ik kan me zo voorstellen dat je er hier een aantal van naast elkaar hangt.

Ik schreef het toen ook al, het resultaat doet denken aan oude foto’s en gomdrukken, ze zien ‘versleten’ uit. Ik mag dat wel. Maar de lino was niet bedoeld om een serie met zichzelf te worden, hij was bedoeld als sluitsteen in een reeks van de Sittardse Stadswal:

Links het Ursulinen klooster, in het midden een totaalbeeld, en rechts de ‘grote kerk’. Ga ik Sittard in linoleumsnedes doen? Dat hoop ik toch niet! Overigens valt me, nu ik ze naast elkaar zie, op dat ik bij die laatste lino -rechts- geen overdreven perspectief heb durven gebruiken. Het verklaart een beetje waarom ik voor die meest linkse zo met de tekening heb zitten worstelen (zie blog 16 en 23 januari) Ik durf het gewoon niet goed aan om te vervormen, gewoon tekenen is gemakkelijker...