Jan Kusters

Weinig boeiends om te laten zien deze week. Bij de schildergroep viel mijn mededeling ‘dat ik een beetje ben uitgeschilderd’ nogal rauw blijkbaar. Geen paniek, het betekent niet dat ik nu geen kwast meer oppak, maar de drive waarmee ik de afgelopen jaren gewerkt heb is, voor wat betreft schilderen, een beetje weg. Het gevoel dat ik na de expositie in Amsterdam had, blijkt te kloppen: ik ben klaar met de Noorse landschappen, daarin heb ik gedaan wat ik wilde. En ik schilderde voor die Noorse landschappen. Ik vrees dat, als ik daar nu mee doorga, ik doe wat ik bij andere kunstenaars ook vaak zie; kunstnijverheid. Werk maken vanwege wat anderen ervan vinden, niet als serieus onderzoek. Het onderzoek stopt dan eigenlijk, je weet wat iets is, en wat je kunt, en je werkt vooral door omdat het geld, bewondering of iets anders oplevert. Ik verdien mijn geld elders, ik kan me permitteren om verder te gaan, een volgende stap te zetten. Tijd voor wat anders dus.

Er zitten twee problemen aan dit soort momenten. Om te beginnen voelt het wel heel erg aan als ‘kapitaalvernietiging’, als ‘zonde van al die moeite’. Ik heb in de loop van de afgelopen jaren een zekere vaardigheid met verf opgebouwd. Dat bleek bijvoorbeeld toen ik vriendenportretten ging doen. Als ik nu minder ga schilderen dan zakt die vaardigheid ook weer weg. Het zou dus wel aardig zijn als ene volgend thema ook weer om schilderen vraagt.

En dat is het tweede en veel grotere probleem; het volgende thema. Ik ben al een kleine twee jaar bezig met nieuwe thema’s te onderzoeken. Ik heb veel ideeën, maar wat is het grote idee? Op het gebied van naakt en snapshots heb ik zelfs al wat geprobeerd. Maar op dit moment is er nog niets dat me zo in zijn greep heeft als ooit eens bondage, of vliegen, of –de afgelopen jaren- Noorse landschappen. Dit is ook niet iets wat zich echt laat forceren. Een fascinatie kies je niet, die moet groeien.

Doe ik dan niks? Jawel, kunst stopt nooit helemaal. Vrijdag wilde ik beginnen aan een nieuwe versie van de lino waarmee ik dit jaar ook begonnen ben; de wal van Sittard met kerken en sneeuw, deze dus.

De bedoeling is om er nu ook een wit-druk versie van te maken. Ik heb de eerste lino gebruikt om de tekening ‘af te wrijven’, die hoef ik dan alleen maar even over te nemen op een vers stuk linoleum. 

Alleen was ik donderdag vergeten de juiste voorbereidingen te treffen. Het is gemakkelijker werken als de linoleum op hout gemonteerd is, zowel met snijden als met drukken. Ik bleek geen plaatjes meer klaar te hebben liggen, en nadat ik de linoleum gemonteerd had moest de lijm goed doordrogen onder druk, dus van verder schetsen, tekenen en snijden kwam vrijdag niets meer. 

Tijd voor een ander klusje; een fotoboek met 5 jaar schilderijen. Ik doe dat soort dingen in fotoboekprogramma’s van Appie en van My Photobook (de albums van de laatste bevallen me net iets beter). 

Maar een dikke 400 foto’s in een album zetten en van bijschriften voorzien is een hele klus, daar ben ik vrijdag en zaterdag verder mee bezig geweest, ik ben nu op ongeveer driekwart…En het voelt niet eens aan als bevredigend en productief werk.