Jan Kusters

De afgelopen week was een beetje een hinkstapsprong, met donderdag vrij en vrijdag naar school, maar dat heeft niet verhinderd dat ik toch wat leuke dingen gedaan kreeg. Op de schildergroep heb ik nog even verder gewerkt met droedelen in het schetsboek.

Niks bijzonders, maar op deze manier kom ik tenminste weer eens tot wat tekenen.

Ik wil het tekenen nu even een beetje optrekken, omdat ik voor de komende zomer weer een beetje op een ferme reis zit te plannen. Of het ervan komt weet ik altijd pas op het laatste moment (geld genoeg, motor op orde, spullen op orde, gezond genoeg? Gaan!). Daarbij wil ik geen schilderspullen meenemen, want dan wordt het weer een maand hard werken, en ik begin na 5 jaar stug doorwerken wel weer eens naar echt zwerven te verlangen. Helemaal zonder kunst gaat dat natuurlijk nooit, als ik naar Noorwegen ga wordt het vermoedelijk een halve fotoreis, echt bedoeld om eens met een mooie reeks zwartwit foto’s thuis te komen (maar dat kan ik er nog wel bij hebben). Als ik naar Engeland of Schotland ga dan wordt het weer een beetje als vanouds; zwerven en wat schetsen en fotograferen, zonder dat ik weet wat ik met de producten ga doen. En in dat geval zou het wel aardig zijn om in elk geval eens met wat leuke tekeningen thuis te komen, die misschien wel op zichzelf kunnen staan, of basis voor wat tekeningen als eindproduct kunnen dienen. Tekenen dus…

Naar aanleiding van een klein schetsje op woensdagavond heb ik donderdag op groot papier zitten werken.

Eens zitten kijken hoever je een tekening moet afwerken om het boeiend te houden. Mijn eerste reactie als ik dit zie is dat het vooral niet teveel moet zijn. Minder is beter. Verbazend hoe leuk ik die oliepastels trouwens blijf vinden; als kind was er weinig waar ik een grotere hekel aan had dan aan wasco’s.

En dan ben ik voor het eerst sedert lang weer eens met motor en ezel het Limburgs landschap ingereden. Terug naar de afgelopen jaren zeg maar. Aan de ene kant omdat ik opgedane vaardigheden op dat gebied niet zomaar wil laten wegzakken, en aan de andere kant ook een beetje omdat ik weet dat stug doorgaan voor de buitenwacht wel zo prettig is. Jan Kusters? Ah, die landschapjes. Altijd verwarrend als ik na een paar jaar weer wat totaal anders ga doen. Er wordt aan me getrokken om door te gaan met landschap, en ik vind het moeilijk om me te verzetten. En dus: 

Nr. 438, bij Nuth, 2011, 18x24 cm. Het is in elk geval niet terug naar af, maar ik ben er ook nog niet helemaal uit wat ik van dit doekje vindt. Het volgend jaar hoop ik mee te mogen exposeren met een kleine groep landschaps kunstenaars, en ik ben één van de mensen die dan het Limburgs Landschap geacht wordt neer te zetten. Waar dat gaat gebeuren is nog niet zeker, wanneer is nog niet zeker, maar ik kan dan maar beter toch nog wat daaraan doen…