Er groeit een ritme
De eerlijkheid gebied te zeggen dat dat eigenlijk maar net lukt, maar elke week een doekje en elke 2 weken een lino ziet er wel uit naar orde en regelmaat.
Het schilderij van deze week is aan de hand van de foto’s die ik de vorige week gemaakt had; een vroeg strijklichtje over een heuvellandschap bij Vaals.
Eigenlijk vind ik de kleuren lelijk, maar ze geven wel het gevoel van dat landschap weer. Wat niet lukt is de vage nevel die over dit landschapje lag. Die staat niet op de foto’s, de nevel loste op in de tijd die ik nodig had om te stoppen en een foto te maken. En uit mijn geheugen kreeg ik hem niet overtuigend terug. Jammer.
En dan is er verder gewerkt aan de lino van het klooster. Toen de ramen en de struiken eenmaal gedaan waren, bleek de rest best wel snel te gaan. Tijd voor proefdrukken dus:
Deze is wat gedetailleerder dan de voorgaande lino’s, maar hij doet het wel voor mijn gevoel. Ik heb de Sittard-lino’s van dit jaar eens op een rijtje gezet:
Ze vormen nog niet echt een eenheid, daarvoor zit er vooral tussen de eerste drie en de laatste twee en te groot verschil. Ik denk dat het verschil vooral een gevolg is van de twee wat grotere lino-projecten tussendoor. 25 pijpen en een grote lino met 6 mensen hebben mijn handigheid en ‘scherpte’ toch wel wat opgekrikt. Maar ik denk ook dat, als ik er meer maak –ik wil eigenlijk een reeks van 10 maken- dat er wel een ‘eenheid in verscheidenheid’ gaat komen.
Ik ben alweer bezig met een volgende lino Alleen kwam ik na de eerste schets in potlood alweer tot de ontdekking dat ik het spiegelen vergeten was.
Grrr! Dat gebeurd me te vaak. Maar goed, de komende week heb ik vrij, en ik kan er maandag al aan verder werken…