Jan Kusters

De tentoonstelling van april in Domani begint eindelijk handen en voeten te krijgen; afgelopen donderdag was ik voor het eerst daar, en er was overleg met Ina Schuitenmaker die dit hele spul op gang heeft gebracht, en met Monique Romeijn die ook een grote rol speelt in het geheel. 

Het is een mooie ruimte, met fraaiere expoborden dan ik verwacht had, en een heel goede verlichting voor mijn kleine schilderijen. Ik denk dat ik er 6 schilderijen ga hangen, en misschien nog een paar in andere ruimten. Ik ga 10 of 12 doeken uitzoeken, inlijsten en aan de kant zetten voor ‘Boven en beneden de rivieren’. Eens kijken waar we allemaal terecht kunnen komen. Een volgende plaats voor de expositie is ook al geregeld, in september zitten we in Woudrichem en volgend jaar in Neerijnen… Vervelend is dat ik zelf tijdens Woudrichem ook vol met het begin van het schooljaar zit. Ondanks mijn toch beperkte deeltijdwerk –halve baan- merk ik dat ik minder kan doen bij inrichten van dit soort exposities dan ik zou willen. Vervelend!

Ondertussen begint mijn eigen werk ook weer wat verder op gang te komen. Ik heb nog eens met het droomschip zitten knutselen. 

Schilderen werkt inderdaad beter dan tekenen, al is dit nu nog maar een pril voorstadium. Normaal maak ik schilderijen alla prima, in één keer met nat in nat schilderen. Maar dit moet een werk in lagen worden, en dus moet ik nu een paar weken wachten voor ik aan de volgende laag kan beginnen. Het wachten ligt me niet, en ik ben ook heel nieuwsgierig of ik over een paar weken weer de concentratie en drive heb om hiermee verder te gaan. Verder ben ik bezig met een zelfs voor mijn doen wel heel klein doekje, maar dat is voor een privéprojectje.

De viaducten bij nacht lopen door, het 2e viaduct is af. 

Het viaduct ‘achter’ het nieuwe ziekenhuis. Lang niet slecht, het heeft wel de vaart die ik in dit doek wilde hebben. Het is een ‘modern’ hoekje van Sittard, en het schilderij weerspiegelt dat. Maar ik ben wel benieuwd hoe snel die natriumverlichting en bijbehorende kleuren beginnen te vervelen…

Herinnert U zich deze twee nog? 

Op één van de afdrukken had ik met inkt en zo uit de hand even wat bomen geschilderd. Dat zag er wel goed uit, maar droeg tegelijk toch wel een enorm risico in zich. De bomen doorbreken ook wel weer een indruk die ik toch wil houden. Afgelopen vrijdag heb ik een knoop doorgehakt, moed verzameld en het mes gezet in een lino die ‘al af was’. 

Ik heb voor bomen van pak hem beet 20 jaar geleden gekozen. Iets kleiner, nog moeilijker snijden, maar het werkt geloof ik wel. Wat echt mooi is, is hoe bij deze manier van drukken de fijnste lijnen niet in zwart maar in wit op wit opduiken. Zoveel subtieler dan een normale lino. En het torentjes zweeft nog steeds, Yes!

Vanmiddag komt ook nog iemand schilderijen kijken. Lastig om een keuze te maken als je mensen niet kent. Ik heb maar eens 13 doekjes van Limburg uitgezocht, hopen dat daar iets tussen zit wat bevalt.

Het vormt meteen een goed begin met selecteren van werk voor de komende exposities in Venlo en daarna.

En tenslotte, in de categorie zeer bevredigende momenten: 

10 lino’s, keurig in goeie passepartouts en lijsten, klaar voor een bevriend verzamelaar. Als ik zo’n rij zie staan weet ik weer waarom ik zo dol ben op grafiek.

Zo zie je maar weer, soms heb je een paar weken nodig waarin niks lijkt te gebeuren, maar dan loopt alles ineens op rolletjes.