en het eerste glacis...
Komend weekend vermoedelijk geen update, en ook de rest van de vakantie zal wel wat twijfelachtig zijn; het ‘leuker leven’ slaat toe met feestjes en partijen en zo.
En de eerste glaceerlagen staan erop. Kleur! Ik begon iets te haastig met ‘inkleuren’, met grote kleurvlakken over de onderschildering. Dat werkte niet helemaal, ik moet toch ook een glacis echt schilderen. Nu ligt er over het grootste deel van het doek een wat vreemde gele kleurzweem die overdag van dichtbij wel te zien is, maar op afstand of in kunstlicht niet. En ik ben nu vrij snel naar het uiteindelijke contrast gegaan. De asbak is goed geworden, maar de dingen die in de asbak liggen zijn toch een beetje een rommeltje geworden. De diverse dingen zijn niet zo goed van elkaar te onderscheiden. Dat is overigens voor 90 procent al mis gegaan bij de oorspronkelijke compositie. Op afstand ziet het geheel er verbluffend goed uit, van dichtbij zie je toch een hoop vreemde kleureffecten. Ik weet nog niet wat ik daarvan vind. En ik zit nu duidelijk weer in zo’n stadium waarin je uren verder kunt gaan, puntje hier, vlekje daar, hier wat ophalen, daar wat donkerder maken. Aan de andere kant lijkt het glaceermedium toch vrij snel over te gaan van vloeibaar naar te plakkerig voor verder werken. Ik heb een mengtegeltje gebruikt, maar ik denk toch dat ik voor glaceren beter afscheurpaletten kan gaan gebruiken, of een wit plastic palet of zo.
Het tweede schilderij, het uiltje, ging een stuk soepeler. Ik heb nu toch het gevoel dat een zwart-witte ondergrond uiteindelijk eenvoudiger is om op verder te werken. Dat kan overigens nog fors veranderen als ik meerdere lagen glacis ga aanbrengen.
Wat me nu op foto’s vooral opvalt is dat ik bij die eerste laag moet uitkijken met scherpe randen, die blijven lang zichtbaar. Het grissaile toch voorzichtiger en nauwkeuriger schilderen dus? Ik merk dat deze manier van werken de neiging heeft me als het ware naar detail toe te zuigen; je wil steeds foutjes weghalen en dingen verbeteren. Maar als ik daarin doorga blijft saai realisme over. Nu laten de schilderijen ook nog wat zien van de manier waarop ze ontstaan zijn, en is het van dichtbij nog wel degelijk echte verf. Wat ik nog niet helemaal zie is de diepte die ik bij werken met glacis verwacht. Ik heb iets in gedachten waarvan ik helemaal niet weet of dat kan, bijna glaslagen over het schilderij. Maar ik zal later moeten ontdekken wat meerdere lagen glacis mogelijk maken…