voorjaar

Ha, beter weer, ik heb weer wat meer zin in mijn dagelijkse rondjes wandelen of fietsen. En ik sta weer wat vaker buiten te schetsen, en heb ook weer eens wat foto’s gemaakt. Ondertussen merk ik met foto’s maken wel dat ik dit nu al een dik jaar doe; ik moet meer en meer wringen om niet eindeloos in herhalingen te vallen. Het voelt ook vaker wat gekunsteld aan. Maar zo af en toe slipt er toch nog wel eens wat aardigs uit. Het stenen sluisje in het stadspark en bomen langs de Geleenbeek zijn al vaak aan de beurt geweest, en ik blijf proberen:

Ik ben veel in de Ursulinen-tuin langs de wal van Sittard bezig geweest. Een rij bomen staat daar ondertussen glorieus in bloei,. De afgelopen weken heb ik al wat knoppen getekend, en nu is het echt volle bloei. Tijd voor wat foto’s en meer tekenen in mijn Chinese schetsboekje. Eerst even de foto oogst:

Ik heb ook onderweg staan werken naar een eerder getekende wilg. Het schetsboekje van tijdpapier en de Chinese inkt maken er toch wel wat heel anders van:

En ik had een meevaller. Ik schreef twee weken geleden al dat ik dat schetsboekje en de resultaten daarin zo aardig vond dat ik het wel aan de muur wilde presenteren. En eens even in de stad rondkijken leverde een lijst op met achter het glas een diepe ruimte; perfect om het opengeslagen boekje in te presenteren. Dit is precies wat ik in gedachten had:

Het ziet er losjes en terloops uit, niet strak en perfect, en dat gaat keurig samen met wat het rijstpapier en de inkt doen. Ik zie me zo geen expositie maken (hoeveel schetsboekjes moet ik dan wel niet vullen?). En het is onverkoopbaar (wat moet een boekje met 24 schetsen kosten, en welke kunstenaar wil überhaupt zijn originele schetsen kwijt?). Maar die nadelen maken het nu net zo puur, zo zuiver. Dit kan alleen maar tekenen voor jezelf zijn.