Niet veel, maar toch...
De afgelopen week heb ik maar één dag daadwerkelijk staan tekenen, zonder schetsen vooraf, en een 2e dag kwam er niks meer uit. Maar die ene dag viel dan wel niet tegen; min of meer meteen raak, zoals het eigenlijk zou moeten.
Bijna uitgebloeide bloesems, van de meeste bloemen staan alleen de steeltjes nog. Passend voor deze tijd van het voorjaar lijkt me. En hoewel de compositie beter kan, ben ik toch wel tevreden met deze twee. Zoals de laatste tijd wel vaker; de eerste poging vind ik het meest geslaagd.
Tijdens het gepieker kwam er nog een ander idee voorbij. De vorige week had ik met iemand kort naar mijn penseel tekeningen staan kijken, die hij tot dan toe alleen kende via internet. Hij verbaasde zich over het grote verschil tussen die dingen in foto en in werkelijkheid. De echte tekeningen een materiële kwaliteit van microdetails, van inkt die tussen papiervezels vloeit, die je op foto’s totaal niet terug ziet. Ik zat wat te denken over hoe ik die kwaliteit ook in de foto’s zou kunnen krijgen. Technisch heb ik wel een paar trucjes die zouden kunnen helpen, maar zelfs dan blijft een foto vlakker en minder ‘sprekend’. Het enige dat echt zou werken is de foto van een kleine tekening heel groot afdrukken, zodat je als het ware die kleine effecten uitvergroot. Als ik van de tekeningen in het schetsboekje bijvoorbeeld goeie foto’s zou maken, en die afdruk op iets van één bij één meter, dan denk ik wel dat je het zou zien. En drie van die foto’s, keurig op een rij, strak gemonteerd en wel…
(dit is nog geen 'goeie' foto maar een detail van een normale foto, maar het geeft een indruk)
Het zou wel een decoratieve waarde hebben denk ik. Wat duur om even als experiment te doen (zo’n grote afdruk, gemonteerd op strakke plaat kost rond de 100 euro), en ik heb hier in huis nergens de plek om drie van die dingen naast elkaar te hangen, maar als ik nog eens ooit mijn penseeltekeningen wil exposeren moet ik dit toch even in gedachten houden. Hier kun je een forse ruimte wel mee rustig krijgen.