Verf!
Om te beginnen even: de blog software is aangepast aan mensen die dit op telefoons en kleinere tablets bekijken. Een nadeeltje is dat nu alle foto’s altijd onder elkaar verschijnen. Minder handig voor vergelijken en zo, maar goed. Tijden veranderen, en blijkbaar zijn er mensen die kunst op postzegelformaat bekijken.
De klus van de vorige week, tekeningen afwerken, is af. 6 tekeningen opgeplakt, bij eentje zijn op de een of andere manier wat vlekken tot ontwikkeling gekomen, dus 5 nieuwe tekeningen bij recent werk op de site gezet. Ik ben wel tevreden met dit rijtje, al blijven de paddenstoelen van een paar weken geleden wat beter in hun vrijheid van tekenen.
En dan het grote nieuws... De afgelopen week heb ik weer eens een poging gedaan om in kleur te schilderen. Het eindresultaat is beter dan de afgelopen twee jaar ooit gelukt is. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik boven mijn pet zit te reiken, maar voor het eerst in twee jaar heb ik schilderwerk niet meteen weer weggeveegd. Ik was op bezoek bij mijn broer, en zowel op de heen als op de terugweg viel me daar in de buurt het fraaie herfstlicht op. Een heel lichte nevel, zilverig licht, gele bomen en een tamelijk strak landschap. Ik had niks bij me om het vast te leggen, kon met de motor op dat stuk weg ook niet echt ergens stoppen, maar op zich leek het simpel genoeg om thuis uit het hoofd eens wat te proberen. Een viaduct in een weids landschap, in herfsttinten. Om te beginnen had ik overigens al een dag serieus moed verzamelen en piekeren nodig voor ik een beetje palet kon maken (welke kleuren kies je, welk gevoel moet het schilderijtje krijgen). En toen heb ik twee dagen achter elkaar aan één schilderijtje staan werken. Hieronder een paar stappen uit die lange weg:
Ik blijf dus heen en weer zwalken, neem geen heldere beslissingen. De tekening is eenvoudig genoeg, dat lukt zo wel. Maar in kleuren en tinten kom ik er niet uit, het beeld in mijn hoofd is niet helder en vast, ik blijf zwerven. Je ziet het ook in de penseelvoering en de verf behandeling, te dun, te iel, te onzeker. De echte concentratie, het echte denkwerk lukt nog niet. En dan is dit een simpel ding, het zou een rats-flats inkoppertje moeten zijn… Het zal nog wel even duren voor ik weer serieus met schilderen op gang kom. En misschien moet ik ander werk gaan maken, op een andere manier. Maar voorlopig voelt terugvallen op wat ik de afgelopen jaren deed een beetje vertrouwder, iets veiliger aan. Of dit uiteindelijk de goeie weg is? Ik was sowieso een beetje klaar met normale landschappen en pleine aire werk. Misschien kan ik ander werk combineren met een nieuwe manier van werken die meer bij mijn huidige beperkingen past. Zoiets…
Gebaseerd op een oud schilderijtje, maar met een toevoeging die ik wel vaker in verschillende vormen gedroomd heb. Ik weet nog niet in welke vorm ik dit soort schilderijen zou moeten maken. Strakker, realistischer werk ligt voor de hand, maar als ik de losse toets kan houden krijgen de dingen voor mijn gevoel meer werkelijkheidswaarde. Met een nauwkeuriger benadering wordt het meer surrealisme. In dit geval heb ik me te gemakkelijk van het landschap afgemaakt, daar had ik meer zorg aan moeten besteden. Maar nu trok de zeppelin al mijn aandacht tijdens het schilderen.
Het zou wel een onderwerp zijn; landschappen met zeppelins. In mijn dromen zijn zeppelins geruisloze reuzen die ineens opdoemen over daken of bomen, een soort van geconstrueerde luchtspiegelingen, te groot om waar te zijn. De werkelijkheid was ongetwijfeld luidruchtiger. De afmetingen van zeppelins en alles wat daarmee samen hing was telkens weer te groot om te bevatten. In Engeland heb ik in Cardington twee zeppelin hangaars bezocht; ook daar moet ik ooit nog eens wat mee doen in schilderijvorm. Zoiets als fabriekshallen of ouderwetse gashouders, maar dan onvoorstelbaar veel groter.