van alles

Ik ben op de valreep nog even naar de Salon geweest, Design dit jaar. Het meest aardig vond ik een staande lamp uit ruwe houtstokken bast en al, maar met de afgeveerde verstelbare arm van een bureaulamp, van Marco Iannicelli.

Jammer van de witte voet en witte platen, daar zou toch wat organischers voor te bedenken moeten zijn. Dat was ook meteen de voornaamste reactie op wat ik verder zag; leuk, maar uhm… maak er wat van, ga net even verder, doe de extra inspanning. Geen design, maar onder het zelfde dak stond een afstudeerwerkstuk van een ambachtsschool.

Ik bedoel maar…

En zelf kunst bedrijven? Ik heb wat zitten schetsen aan de hand van mijn ledenpoppen.

Ik zou dat elke dag een uurtje moeten doen, maar ik kan de discipline niet opbrengen. Vervelend, ik wil toch proberen door te duwen tot ik weer soepel uit de losse pols mensen kan tekenen, en meer dan vroeger wil ik dat nu ook vanuit vreemde hoeken kunnen…

En ik heb lang naar mijn wintercircus zitten kijken. Ik ben eens naar de bieb geweest omdat ik wat zocht, en ik had geluk; een boek van ‘gedroomde landschappen’. Het is wat minder gefantaseerd dan de titel doet vermoeden. Niet alleen de echt verzonnen landschappen van Böcklin en Friedrich, maar ook de vage stadsgezichten van Whistler en Monet (ik twijfel nog over foto’s van internet hier gebruiken, ik beperk me nu maar even tot wat links in de namen). Romantiek en symbolisme dus. Ik zit vooral verlekkerd te kijken naar de eenvoud en vaagheid van bijvoorbeeld Whistler. Moet ik een mistige dag afwachten en dan een berg foto’s van Sittard schieten? Kan ik dat ook zo uit de kop? En hoe krijgen ze die strakke en toch vage lijnen voor elkaar? Bij mij is alles ofwel ongericht en onnauwkeurig, ofwel meteen zo hard… Een mogelijke oorzaak is het formaat; ik ben me op dit moment pijnlijk bewust van het feit dat die schilderijen allemaal rond een meter of groter zijn; kan dit soms niet in klein formaat?

Maar goed, na wat bladeren in dat boek heb ik ervoor gekozen om met het wintercircus terug te gaan naar de iets simpelere vorm.

(links de versie van vorige week, rechts het bijgewerkte schilderij) Inderdaad wat beter. Ik heb ook nog op een doekje zitten schetsen voor het zelfde schilderij met de circustent een stuk groter, maar dat werd niets.

Ik ben ook aan een ander doekje begonnen. Een aantal weken geleden kwam ik in halfdonker op de markt in Sittard, en werd geraakt door de klinkers en de manier waarop daar het licht overheen viel. Ik wilde eigenlijk een foto echt overtrekken om een aantal perspectieflijnen goed te krijgen, maar toen het klaarlag om met carbonpapier aan de slag te gaan besloot ik toch uit de hand te tekenen. Ik wilde wat verhoudingen toch anders hebben (de basisreden waarom foto’s overtrekken zelden echt overtuigend werkt in tekenen en schilderen is dat je tijdens het werk nu net met verhoudingen en richtingen kunt spelen om nadruk op iets te leggen). Uit de hand dus toch maar.

Een begin, maar ik lijk moeilijk los te komen van het alla prima idee (schilderij in één keer en nat in nat schilderend afmaken). Toen ik begon wilde ik alleen een onderschildering maken waar ik in meerdere lagen overheen kon gaan, maar al schilderend zat ik toch teveel met het eind-idee in mijn hoofd. Wat ik nu heb is vleesch noch visch. Eens kijken of ik er, over een week of twee, als deze laag droog is, toch op verder kan. En ik realiseer me dat bij architectuur wat meer last van mijn bril heb; ik heb brillenglazen met een cilindrische correctie. Dat betekent dat ik lijnen nooit recht zie, maar altijd als bogen, en die veranderen met elke beweging van mijn hoofd. Mijn hersenen corrigeren dat wel grotendeels, maar ik ben dus niet te persoon om te vragen of iets recht hangt. Of om lijnen goed recht te schilderen…