rustig verder knutselen
Het doekje van de vorige week hangt nog ongewijzigd aan de muur; ik kijk ernaar en heb geen idee hoe nu verder. Misschien moet ik wel gewoon opnieuw beginnen. In het kader van mijn vertekenende bril had ik wel nog even een idee; ik kan natuurlijk ook voor een ander perspectief kiezen, waarbij rechte lijnen en haakse hoeken wat minder belangrijk zijn…
In fotografie is een fish-eye lens al snel een trucje, maar misschien opent het wel wat nieuwe mogelijkheden bij het schilderen.
En toen viel er sneeuw. Helaas moest ik deze week net wat meer naar school dan normaal, voor buiten werken heb ik niet echt de rust gevonden. Ik heb wel de nodige foto’s gemaakt. Die foto’s zijn dan meestal niet meteen voor rechtstreeks schilderen. Door de sneeuw ziet alles anders uit, dingen worden vaak vereenvoudigd en daardoor duidelijker. Zo vallen dingen op die je normaal niet zo ziet. Een beetje vergelijkbaar met de fish-eye lens; doordat dingen anders dan normaal uitzien kom je op andere ideeën. Zo was me het rare dak aan de achterkant van de Michielskerk (links) nooit eerder opgevallen.
En dit (rechts) is wel een leuke kant van de kloostertuin, eens kijken hoe die er de komende maanden gaat uitzien.
Vrijdag had ik wel tijd, maar toen liep ik in feite tegen hetzelfde probleem op als vorig jaar; sneeuw van een paar dagen oud heeft niet meer de magie van vers gevallen sneeuw. De sneeuw zakt wat in, de bovenkant wordt ijzig, kleuren worden feller. De rust en vereenvoudiging die een vers sneeuwdek heeft gaat snel verloren. Ik heb toch een poging gedaan.
De Windraak.
Ik merk dat ik momenteel nogal met Sittard bezig ben. Daar ben ik in feite al een dikke twee jaar mee bezig, maar op een serie lino’s na ben ik daar nog niet helemaal uit. Ik heb wat aardige schilderijen van Sittard, maar op de een of andere manier zoek ik net iets anders. Overigens heb ik ook jaren met de Noorse landschappen geworsteld voordat daar een jaar of 6 geleden het muntje viel. Blijkbaar heeft een thema tijd nodig om tot ontwikkeling te komen. Het wordt me alvast wel steeds duidelijker dat Sittard voor mij vooral bestaat uit een stukje stadswal met het Ursulinenklooster en de andere gebouwen, de diverse kerktorens, en de daken van dat oude deel van Sittard. De stadswal met het Ursulinenklooster trekt vermoedelijk zo sterk omdat ik vijf jaar in dat gebouw gestudeerd heb. Ik ken de torens en de rare hoekjes en gaten van binnen, en hou van de vreemde chaos van buiten. Maar tegelijk wil ik eigenlijk ook iets doen met de gruwelijke nieuwbouwprojecten waar Sittard de afgelopen jaren door geteisterd wordt. Kijk naar de oude schootsvelden:
Rechts de stadswal met Ursulinenklooster. En links de megalomane nieuwbouw van onze onverdroten stadsontwikkelaars. Met die tegenstelling moet toch wat te doen zijn…