van alles

Momenteel is in het Domein de leukste expositie the zien die ik me tot nu toe kan herinneren; Mark Dion, The Marcabre Treasury’.

Een soort van verzameling rariteitenkabinetten, of een verzameling verzamelingen. In feite lijkt het een soort van eerbetoon aan hoe mensen en musea vroeger werk verzamelden, catalogiseerden en uitstalde. Ik ben altijd al gek geweest op het Missiemuseum in Steijl. Ik weet niet of dat er nu nog uitziet zoals vroeger, maar het was in feite een overvolle tentoonstelling met alles wat er maar te vinden was in missielanden, en dan gecategoriseerd en in prachtige 19^e en vroeg 20^e eeuwse kasten en kabinetten uitgestald. Dit is net zoiets, waarbij het categoriseren in feite door de kunstenaar is gedaan en wat uhm, associatiever van aard is. Ik wou alleen maar dat het wat voller was. Zelfs de videokunst was deze keer de moeite waard; een reeks filmpjes van 1 minuut met een duidelijk idee, geen eindeloos wachten op iets dat niet opschiet. Een aanrader!

Ik fietste woensdag van mijn werk naar huis, met nogal wat haast vanwege boodschappen en later vrienden op bezoek, en heb me niet de tijd genomen om een foto te maken. Maar ik zag een beeld dat de eerste poging werd om Sittard te schilderen met oud en nieuw.

Nr. 498, de Rosa toren aan de Paardestraat, met in grijs gesluierd de wal, kloosters en torens van de oude kern erachter. Ik heb er donderdag en vrijdag aan staan werken. Donderdag wilde ik terplekke op doek gaan schetsen. Door ijs op de weg kon ik niet met de motor en de schilderkist gaan, en de kleuren en tinten moest ik sowieso al uit mijn geheugen doen. Maar het was me zelfs te koud om met enige rust te staan tekenen. Ik heb wat foto’s gemaakt en de paar lijnen die ik op doek had gezet heb ik thuis vervangen door een tekening aan de hand van die foto’s. Het schilderij heeft precies de problemen die ik gevreesd had; rechte lijnen en vast ritme zijn moeizaam schilderen, zeker met mijn scheve blik. En de strakke vorm levert meteen een knalhard contrast op van oud en nieuw dat ik eigenlijk nu net niet wil; dat is te ongenuanceerd in gevoel. Die rechte lijnen worden beter naarmate ik langer pruts, ze krijgen uiteindelijk wel een zekere losheid, maar de inhoudelijke tegenstelling heb ik nog lang niet opgelost. Maar goed, de kop is eraf…

Ik schreef de vorige week al even over een mogelijke oplossing voor mijn scheve bril; rare perspectieven. Blijkbaar is januari voor mij een maand waarop ik me traditioneel in perspectief verdiep, de afgelopen twee jaar heb ik ook al wat perspectivisch vreemde foto’s gemaakt in januari.

En het is niet eens iets van de laatste jaren, 25 jaar geleden in Venetië was ik er ook, op een iets andere manier, al mee bezig.

Deze week ben ik er eens echt voor gaan zitten, en ik heb de ‘kleine wereld’ ontdekt. Gewoon een perspectivische constructie die in photoshop betrekkelijk eenvoudige te maken is. Op zichzelf geen wereldschokkend ontdekking, maar het levert wel leuke nieuwe inzichten op; in feite laat je op mathematische wijze bijvoorbeeld twee paden die een hoek van 90 graden maken ineens parallel lopen. Met dank aan Holbein, Escher en de programmeurs van Photoshop zeg maar.

Dit is in feite gewoon een min of meer haakse kruising op de Kolleberg in Sittard, waarbij 4 paadjes onder vrijwel rechte hoeken op elkaar uitkomen. Kijk hoe ze nu ineens lopen… Het sluit aan bij mijn fascinatie om de wereld in feite juist, maar toch op andere manieren te zien. Ik heb me daar al even goed mee geamuseerd, maar ik moet nog kijken of ik er ook echt iets mee kan.

De markt van Sittard en de stadswal. Je kunt heel veel, maar het is wel even via een omweg kijken als je van tevoren al een bepaald beeld in gedachten hebt…