Soms probeer je te hard
Gisteravond had ik een feestje met wat vrienden. We komen al heel lang bij elkaar als ‘cigaarengenootschap Fidibus’, al was het ooit begonnen om samen wat goedkoper bier in te kopen in België. Verbazend; gisteravond was het team volledig terwijl een van de leden toch echt bijna 8000 km verderop zat, in New Orleans. De zegeningen van computers, webcams en internet.
Ik probeer me voor te stellen hoe we hier ergens midden jaren ’80, toen we begonnen met dit soort bijeenkomsten, over gedacht zouden hebben… De mogelijkheden van een telefoon met camera was er zelfs toen al, maar de mogelijkheid dat iemand echt kon meekijken en gewoon in de groep kon meepraten en luisteren? Echt-virtueel aanwezig? Dit ging toch wel verbijsterend goed zo.
En al deze hightech werd ingeleid met pogingen van mij om een gedicht van een Chinese dichter uit de 8ste eeuw als inspiratiebron voor de uitnodiging te gebruiken. Li Bai en zijn toast op de maan, lentebloesems en zijn eigen schaduw in het maanlicht. Oud en nieuw loopt in mijn leven soms wat door elkaar... Maar dit keer wilde het niet zo lukken helaas.
De goede man had een gedicht over een zatlap die in maanlicht rond wankelt en de maan en de bloemetjes en zijn schaduw tot vriendjes promoveert. Of althans dat is de wat prozaïsche samenvatting. Je kunt ook zeggen dat iemand die niet kan slapen naar de maan kijkt, aan verre vrienden denkt en besluit een dronk uit te brengen op verre vrienden, vertegenwoordigd door de zielloze dingen om hem heen. Poëzie moet ook in het hoofd van de lezer zitten, niet alleen in dat van de schrijver.
Er bestaan beelden van dat gedicht, en tekeningen, en ik dacht dat het wel aardig zou zijn om een eigen versie te maken. Heel ambitieus wilde ik oorspronkelijk 6 tekeningen maken, zodat ik iedereen een papieren uitnodiging kon sturen met een originele tekening. Helaas werd dat toch niks
Iets te hoog gemikt, daar heb ik nog niet echt de concentratie voor. En misschien ook wel de technisch iets te moeilijk. Bij mijn penseeltekenen gaat het onder andere om ‘het moment’, om toeval, om dingen laten uitvallen zoals ze uitvallen. 6 keer dezelfde tekening maken staat daar eigenlijk haaks op, en ik was ook nog eens redelijk dapper om meteen iets proberen dat me eigenlijk nog nooit goed gelukt was; de maan als witte cirkel uitsparen in een grijze achtergrond. Niet eenvoudig met inkt die zo gemakkelijk uitvloeit, en al helemaal niet als het nat in nat op rijstpapier moet gebeuren. En het evenwicht tussen grijs en zwart was ook al niet best.
De volgende poging werd geen 6 tekeningen, maar gewoon proberen om één goeie te maken, en die dan in fotoreproductie rond te sturen of in een mail te gebruiken. Maar eh… Het wilde toch weer niet zo lukken.
Ik wilde 5 wilgen op de achtergrond hebben (in het totaal 6 personen), en bleef wat twijfelen over de compositie. Hoe groot moet de man op de voorgrond, en hoe moeten die wilgen staan? En waar het bij de eerste zes niet goed zat met de verschillen tussen licht grijs en zwart, werden nu de tekeningen allemaal te zwaar, te donker. Het nat in nat en met subtiele grijzen werken zit me nog niet in de vingers... Ik heb nog een aantal pogingen gedaan voor ik het maar helemaal opgaf. Te stijf, te getekend... Ik besloot maar gewoon de minst slechte te gebruiken, maar blij werd ik er niet van.
En ondertussen kreeg ik een nieuw rijstpapier binnen, en dat betekent weer even oefenen en testen. Veel gewone krabbels, even snel een bloesempje omdat ik daar nu buiten ook mee bezig ben.
En ach, na al die pogingen van iemand die staat te zuipen in het maanlicht zat die ook nog wel even in mijn vingers. Hup maar.
Zucht. Na alle serieuze pogingen werd deze los uit het handje versie uiteindelijk wat ik in gedachten had. De tekening is nu ineens wel losjes, 'terloops', toevallig. De grijzen zijn nog steeds zwaarder dan ik zou willen, maar nu zit er tenminste iets van balans in het geheel. Te laat voor de uitnodiging, maar toch. Het was weer leerzaam.
Soms probeer je gewoon te hard.