Deze week wilde niet zo lukken.
Een deel van het probleem is dat ik gewoon teveel zit te lezen, en met teveel plezier zit te lezen. Ik ben er na jaren lenen uit de bieb toe over gegaan om een reeks boeken van Terry Pratchet toch maar zelf te kopen. Plekje in de boekenkast vrijmaken, wat boeken naar de kringloop brengen, en terwijl de nieuwe boeken binnendruppelen lees ik me te barsten. Binnendruppelen; ik zoek de boeken van de schijfwereld-reeks allemaal als 2e hands op marktplaats of via de ‘boekwinkeltjes’ site. Lang leve het doorgegeven boek. Maar met zoeken en lezen raak ik dus wel nogal wat tijd kwijt.
De andere reden voor het niet opschieten is dat ik maandag weer eens een net iets te dappere stap vooruit zette, waardoor ik de rest van de week op een eng randje sta te wankelen.
Ik ben nu die grote schoeners en zeiljachten aan’t tekenen, maar het einddoel dat me voor ogen staat is een aantal schilderijen. Afgelopen maandag heb ik dus maar eens een doekje van 50x70 cm gekocht. Eerste nieuwe les; er bestaat tegenwoordig dus ‘met rayon versterkt katoen’ dat uiterlijk precies op linnen lijkt. Maar ik heb niet zo’n geweldige ervaringen met katoen als schildergrond. Niet erg voor een eerste doekje, dat zal uiteindelijk wel geen blijvertje worden. Maar als ik hiermee verder ga wordt het toch weer zelf linnen en spielatten kopen, of elders voorgespannen linnen bestellen.
Maar het grotere probleem is dat ik weer niet in staat ben om me het schilderij dat ik wil maken voor de geest te halen. Het doek is vrijwel even groot als de schetsen die ik heb, maar als ik die drie schetsen zo op een rijtje zie staan zit er geen tussen die ik zo rechtstreeks tot schilderij wil verwerken. Alle drie net even te saai, teveel plaatje, te weinig gedachte. Meer schetsen maken dus. Ik durf nog niet aan een schilderij te beginnen.
Twee van de drie schetsen die ik heb staan zijn gebaseerd op foto’s. En dat is ook een beetje een probleem; aan de ene kant is het wel leuk om een schilderij te maken waarvan je kunt zeggen ‘dat is de Troubadour tijdens de New York Yacht Club cruise van 1888’. Aan de andere kant zou ik toch liever iets meer mijn eigen beelden willen maken, niet alles baseren op de foto’s die er nog van bestaan. Maar voor eigen beelden beheers ik de vormen van die schepen nog lang niet genoeg.
Dit zijn wat schetsen van scheepsrompen zonder naar foto’s te kijken; de vormen kloppen voor geen meter. Frustrerend.
Dit is dus wat ik eigenlijk meer moet doen, snelle schetsen aan de hand van foto’s, maar voordat dit voldoende gevoel voor de vormen oplevert moet ik dan dan wel heel veel meer gaan doen. Saai!
En ik moet nog steeds de vormen van dekhuizen, koekoeks en allerlei andere details uitzoeken en oefenen. En de mensen aan boord.
Die mensen vormen een geheel eigen uitdaging. Het zijn grote schepen, maar vrijwel zonder railing of verschansing, zonder kuip of andere verdieping. Gewoon een groot vlak dek met minimale opbouw en hier en daar wat luiken of een sloep. En vrijwel niemand staat rechtop. Bijna iedereen zit of kruipt rond, en gaat alleen even staan als dat echt noodzakelijk is. Het lastige is dat al die zittende mensen heel geconcentreerd zijn en zwaar werk doen. Maar in schets ziet het al snel uit alsof iedereen wat op een zonnige middag in het gras zit te dromen… Daar zit ook nog wel een uitdaging, vooral omdat ik die mensen eigenlijk niet echt wil tekenen, maar alleen wil aanduiden.
En met al dat bovenstaande gepieker hebben nieuwe boeken dus nogal de neiging aantrekkelijker te zijn...