Even niks.
Het begint zowaar op najaar te lijken, en zoals altijd slaat om te beginnen even een genotvolle herfst-stemming toe. Wandelen, paddenstoelen en kastanjes kijken, maar vooral hopen op slecht weer en rustig thuis zitten. Over een paar maanden komt dat sombere weer me wel weer de neus uit, maar nu even niet. Grote pot thee op het theelichtje, kaarsen aan, dik boek op schoot, muziekje aan, pijpje erbij. En later misschien nog een bokbiertje…
Ik ben weer eens helemaal in de wereld van Sherlock Holmes verdwaald. Lezen in de drie dikke pillen van de ‘New Annotated Sherlock Holmes’ van Leslie Klinger. Al zit ik tegenwoordig meer achtergronden op internet te zoeken dan zo’n geannoteerde bundel ooit kan bieden. Wie had ooit gedacht dat Sherlock Holmes al voor 1900 een elektrische zaklamp met de standaard D-cell batterijen kon hebben? En niet alleen lezen. Afleveringen uit de geweldige tv-serie met Jeremy Brett op dvd bekijken. Documentaires over de victoriaanse tijd op internet kijken. Humor rond de steam punk bekijken. Maar ook afleveringen van de moderne ‘Sherlock’ serie met Benedict Cumberbatch bestuderen; daar hebben een stel liefhebbers zich toch wel echt uitgeleefd! Meneer Doyle was geweldig in een sfeer oproepen, maar hij geen al te nauwkeurig schrijver. Zodoende leidt de oorlogswond van Watson door de diverse verhalen heen een nomadisch bestaan; soms is het zijn schouder, dan weer een been, dan weer een van zijn armen. In de moderne serie is Watson in zijn schouder geraakt, maar heeft hij psychosomatische klachten in zijn been. Mooi verwerkt...
Zeer aangenaam allemaal, maar zo komt er dus weinig uit mijn handen. Vervelend voor het blog. Ik zie dat, nu ik een paar weken schilder, er weer elke week mensen komen kijken naar de stand van zaken. Die stel ik teleur, en daar voel ik me wat schuldig over. Maar tegelijk verbaast het me hoezeer ik me geen zorgen maak over een week niet schilderen. Iemand anders beschreef dat beter dan ik het kan.
Uit ‘het laatste schilderij van Sara deVos’, van Dominic Smith:
Soms brengt ze een paar uur met haar schetsboek door, uitkijkend over de Noordzee. Het is al jaren geleden dat een onderwerp haar bij haar nekvel greep. Na de begrafenisstoet zijn er nog andere ambitieuze werken geweest, maar de noodzaak verdween in de genoegens van het dagelijks leven. Ze denkt daar wel eens over als ze aan het schetsen is, een vluchtige wolk vervaagt of de amorfe lijnen van de duinen tegen de gebleekte lucht uitveegt. Het verbaast haar dat het niet zwaarder op haar drukt, dit zorgeloos voorbijgaan van haar dagen. Maar ze slaapt gemakkelijke en diep…
'De noodzaak verdween in de genoegens van het dagelijks leven' En het 'zorgeloze voorbijgaan van dagen'. Ziedaar mijn huidige gemoedstoestand.