Jan Kusters

Een vriend stuurde me zojuist deze foto.

Een Fractale ladenkast! Dat is precies wat ik nu nodig heb! (met dank aan G)

Eerst maar even laten weten; volgende week geen blog; ik heb een afspraak met een tandarts. Niks ernstigs, maar uhm, het heeft nogal de neiging om me bezig te houden. Laat ik het zo zeggen; de langste pauze tussen twee tandartsbezoeken was voor mij iets van 32 jaar. Het moge duidelijk zijn, ik heb het daar niet op. Komende week wil ik me dan ook onderdompelen in lezen en tv kijken, met verder niks moeten en zoveel mogelijk rust en milde afleiding.

Deze week heb ik nog wel wat gedaan, en als verwacht, erg boeiend voor het blog is dat allemaal niet. Opruimen –niet even spullen op stapeltjes leggen of wegstoppen, maar echt kiezen wat je nog wel of niet nodig hebt- kost veel tijd. En het ene leidt tot het andere. Een voorbeeld: eind vorige week wat dingen uit de klerenkast opruimen betekende ook deze week wat nieuwe kleren kopen en op maat maken. Hop, weer twee dagen om.

Een ander voorbeeld is waar ik nu over zit te piekeren. Ik schreef de vorige week al over de mappen papier die hier in mijn werkkamer rondslingeren. Daar horen dan ook nog een aantal werkplanken bij en dat alles staat hier schuin tegen een kast in mijn werkkamer.

Ik heb deze week onder andere gekeken of ik wat aan die stapel kan doen. De kleine plankjes met linoleum konden inderdaad de berging in. De werkplanken kan ik nergens anders kwijt, die zijn te groot en ik gebruik ze vrijwel dagelijks (om mijn eetkamertafel te beschermen). En de mappen met papier en tekeningen zouden eventueel in een ladekast passen die ik heb, alleen is die ladekast vol. Het zijn enorme A0-laden waar zeg maar 40 jaar fotografie, tekenen en grafiek ligt. Er is daar wel wat op te ruimen, maar de vraag is of ik echt een lade leeg zou kunnen maken. Een hele klus; eigenlijk alle laden leegmaken, weer vullen en kijken of ik genoeg kan wegdoen. Gepieker en veel werk voor een onduidelijke uitkomst dus. We zullen zien of ik me daaraan waag. Voorlopig is de schuine stapel voornamelijk wat netter neergezet…

Weinig winst geboekt, en nog steeds is het grooste deel van de kast alleen na serieus spullen verplaatsten toegankelijk. Hier moet ik dus nog even over nadenken. En misschien in een dappere bui toch nog eens de ladekast aanpakken...

Een vergelijkbare  maar iets kleinere klus was de afgelopen week eens kijken of ik een gewone lade in een kast hier in mijn werkkamer kon vrijmaken. De lade was voornamelijk gevuld met ‘kantoorspullen’; plankband, punaises, zegel- en stempelspullen en noem maar op.

Alles eruit, ik heb nu in de woonkamer mijn vorig jaar gebouwde kast staan, met lades speciaal voor dat soort zaken. Die lade leegmaken was snel genoeg gedaan. Maar toen begon de echte klus; ik wilde de lade vullen met tekenspullen die ik regelmatig nodig heb. Momenteel heb ik hier een verzameling aan tekenkisten en dozen rondzwerven, die voor koutskool en krijt tekenen, en die andere voor inkt, en weer een andere voor potlood en kleurpotloden… Niet alles pas in één la, wat heb ik nodig, wat kan weg, en wat moet de voorraadkast in?

Zoiets kost idioot veel tijd, en het eindresultaat is –alweer- nauwelijks zichtbaar. Maar het is gelukt, ik heb weer iets meer plaats op een tafel, en een lade vol met tekenspullen.

Niet opvallend, maar dit is dus wel echte winst; doordat de meeste tekenspullen nu in een lade passen heb ik een tafel niet meer vol met tekenspullen en dozen liggen. Als ik nu mijn Chinese tekenspullen ook nog eens op die manier ergens kwijt kon...

En zo pruts ik stukje bij beetje voort. Het is wel bevredigend als weer een stukje gedaan is, maar het lijkt een eeuwigheid te duren zo. Af en toe moet ik vechten tegen de neiging om gewoon een paar vuilniszakken te grijpen en alles weg te gooien; dat zou in elk geval een stuk sneller gaan. Maar dat is zonde van de nog goed bruikbare spullen, en in sommige gevallen zou het ook nog wel eens een probleem kunnen zijn om die dingen nieuw te kopen als ik ze alsnog eens nodig heb. Dus prutsen we gewoon stukje bij beetje verder. Het mag dan langzaam gaan, of de komende week even helemaal niet gaan, het geeft wel lucht. Het maakt me langzaam klaar om weer nieuwe dingen te doen en te maken zonder dat ik me meteen hoef af te vragen waar ik dit of dat nu weer moet laten. Zoiets als ooit op school aan het eind van het schooljaar de kast opruimen. Alleen is het hier geloof ik iets van 15-17 jaar geleden dat ik voor het laatst dit soort opruiming heb gedaan (toen mijn donkere kamer voor foto's afdrukken een werkkamer voor van alles werd).