Oei oei, daar gaan we weer...
Jaren geleden kwam ik tot de conclusie dat ik buiten moest gaan schilderen om de landschappen te kunnen maken die ik wilde maken. En tegelijk kwam ik er al experimenterend achter dat olieverf voor die kleine schilderijen beter werkte dan acrylverf. En dus moest ik met verf die weken droogt gaan rondreizen, en schilderijen heel houden. Precies de combinatie die ik eigenlijk niet wilde…
Ik ben al een tijd bezig met Sittard, maar ik heb mijn draai op dat gebied nog niet gevonden. Voor een deel is het probleem dat ik moeite heb met motieven vinden in Sittard, waardoor ik telkens na een beperkt aantal schilderijen of lino’s tot stilstand kom. Ik hoop door verschillende technieken en met experimenten door die barrière heen te breken. En op dit moment ben ik met een van die experimenten bezig; tekenen met de computer. Hier een redelijk uitgewerkt werkverslag:
Het duurde even voor ik er wat greep op kreeg, en de tekenstijl veranderde terwijl ik bezig was (hierboven het verschil tussen links en rechts). Maar er groeide uiteindelijk een tekening op basis van een foto die ik tijdens de sneeuw in januari gemaakt had.
Het aardige van de computer is dat het formaat, uhm, anders werkt. De bovenstaande tekening is een detail van een grotere tekening van 6000x28000 pixels; bij een normale afdruk wordt dat iets van 50x250 cm. Maar je kunt hem ook klein bekijken, en dan maakt hij natuurlijk een totaal andere indruk:
Op dit formaat werken schiet wel even wat minder op, en het gekriebel staat nogal haaks op mijn normale voorkeur voor zo weinig mogelijk lijnen en zoveel mogelijk ‘het grote gebaar’.
Na de pentekening ben ik verder gegaan met een wat krijt-achtig penseel. En eenmaal begonnen met krijt, en met de pentekening even ‘uitgeschakeld’ werd het zoiets:
Dit is weer een detail op halve ware grootte, je ziet de grofheid die ik wel wilde hebben. In z’n geheel en sterk verkleind zag het er toen zo uit:
In feite wordt dit dus een prent van 40x180 cm, en afhankelijk van hoever weg je staat zie je het zoals de detailfoto, of zoals de verkleinde foto.
Vervolgens kon ik de pentekening en de krijttekening combineren, en hier en daar nog wat bijwerken. Met Photoshop kun je ook mooie Iris-drukken maken. Een Irisdruk is een verlopende kleur, een vloeiende overgang van licht naar donker of van de ene naar de andere kleur. De techniek komt regelrecht uit de Japanse houtsneden die ik zo mooi vindt, en het is ideaal om grote vlakken te vullen. Het voorlopig eindresultaat? Als het afgedrukt zou zijn zou je op ware grote ongeveer zoiets zien:
Geen idee of dit wat is of niet. Raar! Het kostte me aanvankelijk moeite, maar het is me gelukt om me niet in detail te verliezen. De techniek nodigt uit tot het tekenen van vensterbanken en individuele bakstenen, maar ik wilde het losjes houden. Net als mijn schilderijen moet de bekijkafstand verschil maken. En hoe ziet het dan op afstand en als geheel uit?
Hmmm, misschien nog te fotografisch. Ik wilde een losse tekenstijl hebben, maar tegelijk voorkomen dat het een ‘achterkant bierviltje’ schets werd zoals je die tegenwoordig vaak op de informatieborden bij bouwplaatsen ziet. Geen idee of dit nu gelukt. En een van de nadelen van een computer is dat je de neiging hebt om eindeloos door te prutsen. Ik weet dan ook nog niet of ik het zo laat of er nog op verder ga.
Lastig, en om even terug de komen op de ‘oei oei’ van de titel: ik ben er ondertussen al achter dat ik een hekel heb aan het tekenen met de computer. Ik ben van de ambachtelijke kant, zoveel is duidelijk. Een paar dagen geleden zag ik een korte documentaire over een etser, en een half uur later ben ik nog maar één muisklik verwijderd van toch weer een hele set ets spullen inslaan (ik heb vroeger een aantal jaren veel geëtst). Maar zonder atelier is etsen geen doen, ik kan niet met bakken zuur en wolken harspoeder in mijn woonkamer aan de slag. Schilderen is ook een mooi ambachtelijk geknutsel, net als boekbinden en gewoon tekenen. En nu zit ik ineens al een aantal dagen in mijn van daglicht verstoken werkkamertje op een tekentabletje te krabbelen…
Het probleem is, net als jaren geleden met olieverf en buiten schilderen, dat de eindproducten wel lijken te kloppen. Ik zit momenteel te werken aan grote tekeningen (40x180 cm, 80x180 cm) met een zeer gemengde techniek; ik kan de lijnen laten uitzien als een technische tekenpen, maar ook als een krijtje op ruw papier. Die vreemde mengeling van technieken resoneert met de tegenstellingen in een stadslandschap; oud en nieuw, slooprijp en mooi onderhouden, alles door elkaar… Doe ik mezelf weer wat aan?