ongeïnspireerd gepruts en serieus gepieker
De afgelopen week wilde het niet zo lukken. De eerste echt zomerse dagen hebben sowieso de neiging me wat lam te slaan, en ik zit momenteel een beetje met het probleem dat ik teveel verschillende dingen wil, en niet kan kiezen. Het tekenen deze week was dan ook meer een plichtmatig geklungel dan serieus tekenen. En dat levert zelden wat goeds op:
Ik zit eigenlijk momenteel meer aan lino’s te denken, maar daar kom ik niet echt op gang omdat ik de hele tijd zit te twijfelen tussen meer-kleuren drukken en puur zwartwitwerk. Beiden hebben hun charmes, en tegelijk zijn ze eigenlijk niet te combineren; kleurendrukken zijn zorgvuldig geplande projecten, een tekening opgesplitst over een aantal platen, met veel zeer precies werken. Daarentegen zijn de zwartwit prenten die me voor ogen staan in feite hele losse, expressieve dingen. Dat laatste is in schilderen redelijk mijn stijl, maar in tekenen of lino’s lukt het me niet echt om in dat soort vormen te denken.
De afgelopen week kreeg ik eindelijk een besteld boekje in handen; Mad Man’s Drum, van Lynd Ward. Grafische prenten, in stijl een beetje a la Frans Masereel of Aad de Haas.
Iemand die in de eerste helft van de 20ste eeuw een anatal boekjes maakte met prenten die samen een verhaal moesten vertellen (een soort van stripverhaal zonder tekst.
Helaas viel het allemaal wat tegen. Eén probleem is dat het bij nader inzien volgens mij houtgravures zijn in plaats van houtsnedes (zoals op het boekje en in alle beschrijvingen staat). Houtgravures worden in ‘kops’ hout gemaakt (je kijkt tegen de uiteinden van de nerf aan, niet tegen de lengterichting van de nerf) waardoor ze fijner kunnen zijn, en een aantal zaken mogelijk zijn die in houtsnede (of linoleumsnede) eigenlijk niet kunnen.
Als ik kijk naar de arcering in de koets of de fijne lijnen in de lucht dan schreeuwt dat houtgravure… Een bijkomend probleem is dat de prenten in het boek vermoedelijk fors verkleind zijn, maar zonder verdere gegevens weet ik niet hoeveel. De ware grootte van een prent maakt nogal wat uit, sterk verkleint kan een prent ene hele andere indruk maken Al met al leer ik van dit boekje minder van dan gehoopt.
Op dit moment komen de beste voorbeelden nog steeds uit een heel oud boekje dat ik al heel lang heb; ‘De Linogravure’ van Erremes
Daarin staan genoeg voorbeelden in de richting van wat ik zou willen, maar pogingen om in die richting te tekenen willen niet erg lukken
De laatste keer dat ik een reeks lino’s maakte was dat van Sittard, en dat werden toch meer de te nauwkeurige tekeningen dan de expressieve dingen die ik eigenlijk wilde. En mijn huidige pogingen tot Sittard tekenen gaan dan precies de andere kant op dan ik eigenlijk zou willen…
Misschien moet ik even met iets anders beginnen. Er hangt hier al jaren een proefdruk van een lino op het prikbord waarvan ik de plaat kwijt ben. En eigenlijk gaat die nog het meest in de richting die me voor ogen staat.
Nu zijn mijn tweede pogingen tot iets maar zelden succesvol, maar misschien zou ik de komende week toch gewoon hiermee moeten beginnen. Gewoon een nieuwe plaat snijden, en dan eens een paar verschillende manieren van afdrukken testen die ik al lang wil proberen (de wringer, maar ook Japanse handdrukken met rijst-lijm en waterverf).
Met alleen piekeren kom ik ook niet verder, soms moet er gewoon gewerkt worden. Het probleem is dat dat werken om maar gewoon te werken weer meestal tot ongeïnspireerd gepruts leidt…