En gaan met die banaan!
Deze week even stug doorgehakt; snel en simpel ontwerp betekent ook gemakkelijker snijden zonder bij elke steek met de guts na te denken of tussendoor rondjes te lopen.
Normaal moet ik telkens nadenken over wat er na het wegsnijden van linoleum aan restvorm over blijft. Die restvormen kunnen bij het drukken als blank reliëf zichtbaar worden, of, als ik ze wat inkt geef, als kleine puntjes en streepjes zichtbaar worden. Ze geven richting aan in een ruimte, breken grote vlakken op, maken een prent boeiender.
Bij deze lino speelde dat minder mee dan bij de vorige prenten, maar ik nam me toch even de moeite om in het gezicht en in de vlakken wel een algehele richting aan te geven. Maar deze prent heeft vooral grote zwarte vlakken waar dat dus geen rol in speelt. Eigenlijk was het alleen in het gezicht eventueel kritisch en een beetje opletten. En de kleine tekst snijden was even kalm aan en nauwkeurig werken. Om te controleren of de tekst inderdaad leesbaar genoeg werd gebruikte ik een kleine spiegel om af en toe even te spieken. Op één dag had ik de prent gesneden.
De volgende dag was het tijd voor (proef)drukken. Het drukken ging beter dan verwacht; grote zwarte vlakken zijn moeilijker netjes te drukken dan smalle zwarte lijnen. Te schraal, en je krijgt de indruk van een printer waar de toner van op is, te vet, en alle subtiliteit verdwijnt uit een prent. Her is overigens waar handrukken in uitblinkt; een pers levert technisch gave strakke vlakken op, maar in feite wordt een prent dan wel erg steriel. Gelukkig viel het handdrukken mee, in feite ging het vanaf de eerste druk goed. Goed invochten van papier is hiervoor het toverwoord…
Na de eerste druk (links boven) heb ik wat van de resten in het gezicht verder weg gesneden. Ik heb uiteindelijk alleen bij de kaaklijn en in de hals een streepje laten staan om wat richting te geven. In de andere witte vlakken geven de resten meteen al de gewenste levendigheid, maar daar was ook veel speelruimte; het maakte niet uit hoe het daar precies uitviel.
Tadaa! Al met al was dit, zoals ik ook van plan was, een snelle en gemakkelijke lino. En nu zit ik naar het eindresultaat te kijken; is het wat?
Je komt eigenlijk nooit helemaal los van je eigen werk, je kunt het nooit zien zoals een ander het ziet. De ontstaansgeschiedenis blijft altijd in je achterhoofd een rol spelen. Het feit dat dit een snel en simpel proces was maakt dat ik de prent nu ook niet zo waardeer als de eerdere Noorse prenten. Als ik eerlijk ben heb ik een minder tevreden gevoel over deze prent dan over de drie voorgaande prenten. En dat terwijl de prent in feite beter dan verwacht precies dat geworden is wat ik in gedachten had. Het blijft lastig…