Het plan was om nog even door te gaan met lino’s. Ik had zelfs al wat voorbereidend zitten tekenen.

Schetsen voor een Rorbu, een Noorse vissershut.

Maar op mijn dagelijkse rondjes de deur uit viel me deze week ook op hoe hoog het riet rond de visvijver weer stond. Elk jaar wordt dat riet helemaal weggehaald, en elk najaar staat het weer meer dan manshoog rond de vijver, op een paar gaatjes voor de vissers na. Mooi spul, dat riet, en dit keer viel me ook op hoe geordend dat riet eigenlijk groeit. Tijd om eens wat vissertjes in het riet te tekenen? Snel even tussendoor?

De volgende dag dus eerst dan maar eens uitzoeken hoe ik een visser teken.

Het zijn sterk vereenvoudigde vissers; niet zozeer in tekenstijl, maar vooral de afgebeelde vissers zelf. De moderne sportvisser is al lang niet meer de rustige pensionado die, gezeten op een gevlochten viskorf of simpel klapstoeltje, gewapend met thermoskan en pakje boterhammen, sjekkie en bamboe hengel wat visjes uit het water slaat. Tegenwoordig lijkt elke visser hier een indrukwekkend kampement op te slaan met gigantische parasols, een waar arsenaal aan hoogwaardige koolstofhengels, electronische verklikkers en een troepje vrienden en een paar auto’s om zich heen. Ik ga gemakshalve maar even voor het type visser uit mijn jonge jaren, dat is wat eenvoudiger. Klapstoeltje, hengel, en de onvermijdelijke toeschouwer (Bijten ze nog een beetje?).

En de dag daarna was het tijd voor visser en riet.

Hngngngmeh! Dat valt nog niet mee. Losse rietstengels en bladeren tekenen is een hoop werk. En hoeveel rietstengels en bladeren ik ook teken, het blijft maar een mager rietkraagje eigenlijk. Wat sterker perspectief stelt me wel in staat om watv riet groot en duidelijker op de voorgrond te zetten, maar dan nog is het maar mager. En er klopt ook nog iets niet helemaal met dat riet…

Tijd om de volgende ochtend nog maar eens een bezoekje aan de visvijver te brengen, nu met camera erbij. Eens even wat documentatie maken.

Het riet blijk bijna ongeloofwaardig geordend te zijn. Keurig van vertikaal naar horizontaal waaierende stengels, alle bladeren al even keurig in het gelid, als ik het zo strak teken overtuigt het vast niet. En ik moet inderdaad veel meer massa in dat riet tekenen; gewoon grijstinten, waar uiteindelijk de rietstengels uit opdoemen.

Alleen leidde dat wandelen met camera natuurlijk ook weer tot andere foto’s. Het is met alle regen van de afgelopen maand een vroeg paddenstoelenjaar. En de zonnebloemen staan er ook al weer indrukwekkend bij. En al die foto’s moeten na thuiskomst ook weer in verschillende varianten afgewerkt worden…

(Zoals altijd staan de meeste foto’s weer op mijn tumblr site)

En zo was ik alweer een dag verder voor ik weer aan mijn visser in het riet verder ging. Volume dus, en meer ordening.

Hmmm, dit leek me wel erg heftig als ondertekening. Toch eerst wat riet en visser tekenen, en daarna het volume erin brengen?

Bij de eerste tekening is duidelijk hoe ongeloofwaardig de ordening van het riet is, maar de tweede tekening gaat toch wel in de richting van wat ik in gedachten had. Eens een paar dagen ertegenaan kijken…

(later, als ik dit blog zit te schrijven) Misschien moet ik toch nog een poging doen, met de visser en toeschouwer iets grijzer, en het verder weg gelegen riet nog wat grijzer; meer atmosferisch perspectief dus. En dan is dit eigenlijk een westerse stijl van tekenen met oosterse middelen. Moet ik het ook niet nog eens op de Chinese manier proberen? Minder perspectivisch, meer dingen boven- en onder elkaar, met een vage mist misschien? Er is nog wel wat ruimte voor verder werken.

Maar er liggen ook nog wat schetsen van een rorbu te wachten. Enfin, vissershutten, vissers, het zit allemaal dicht bij elkaar zullen we maar zeggen.