Lang Lopende Obsessies...
De afgelopen week ben ik bezig geweest met wat schilderijen die ik al heel lang probeer te maken. Een zonovergoten landschap met gele velden en verre en nabije bomen, waarbij de voornaamste kleur zit in de schaduw die de bomen op het veld werpen. Het lukt niet echt, en al heel lang niet. Ik was er in 2006 al mee bezig:
De vorige week ben ik er even op uit geweest omdat ik ergens weer een plek voor dit schilderij gezien had. Iets boeiender dan de statische rij bomen van het bovenstaande doekje:
Links de buiten gemaakte versie, rechts na thuis bijwerken. Dit is een van die gevallen waarin ik gedeeltelijk wou dat ik ervan af gebleven was. De grote vorm van de schaduwpartij is wel beter geworden, maar de verfbehandeling van de eerste versie is beter, de vlekken in de schaduw waren boeiender dan na het bijwerken. Vermoedelijk ga ik er de komende week nog eens overheen, maar dan in een ‘dood of de gladiolen’ poging…
En een ander ding waar ik –in gedachten- al heel lang mee bezig ben zijn motor-rij-schilderijen. Vandaag de vorige week al die foto’s dus, en nu ben ik eens met een schilderijtje begonnen. Met gemengde gevoelens, omdat ik de foto’s nog steeds leuke eindproducten vind, maar we proberen eens wat. Op voor mij redelijk typerende manier kies ik dan als eerste poging niet voor iets dat gemakkelijk is en vast wel een aardig schilderijtje oplevert, nee, ik begin met wat me het lastigste lijkt; een nachtschilderij waar je in feite bijna niets op ziet. Het beeld is niet uit de fotoreeks van vorig weekend, maar iets dat ik zag toen ik dikke week geleden van een vriend naar huis reed; maan en wolken, gezien vanaf de autoweg.
De eerste vraag is hoe donker nachtschilderijen eigenlijk moeten worden. Ik twijfel nog, maar de allereerste versie was in elk geval zo donker dat je alleen bij fel daglicht nog wat zag. De volgende vraag is de kleur. Moet ik inderdaad met dat nachtelijk blauw aan de slag? Ik zie nog geen alternatieven (behalve op bewolkte nachten wanneer het wolkengrijs de kleur van verlichte steden en industrie aanneemt). Onder in beeld een stukje motor (spiegels en de tellerpartij) schilderen is puur cliché, daar moet ik geen gewoonte van maken. Dan nog liever de vlekken en krassen op mijn vizier… Maar op dit moment helpt het me om de sfeer terug te halen. Ik ken wel nachtschilderijen van bijvoorbeeld Jongkind, maar ik heb mijn twijfels over zijn oplossingen (bijna zo helder als daglicht, alleen uit lampen en lichtjes blijkt dat het nacht is, of een rapsodie in grijzen). Maar mijn nachtblauw is natuurlijk ook pure Van Gogh. Ik ben er nog lang niet uit…