Twijfel en onzekerheid
De afgelopen week heb ik weinig geschilderd. Vrijdag was Emmy hier, en dat was het wel zo’n beetje.
Twee doekjes die in werkwijze een beetje gebaseerd waren op de vorige ronde. Minder geslaagd dit keer, hoewel ik bij het ‘ingehouden’ doek wel meer en meer greep op details krijg; wat wel en wat niet. Voorlopig was dit weer even de laatste keer, ik wil nu eigenlijk twee weken min of meer vakantie houden, met weinig kunst dus, en daarna volgt de start van het schooljaar die me ook wel een paar weken druk bezig houdt.
Deze week ben ik vooral weer eens bezig geweest met foto’s. Ik ben 2 jaar geleden met een goeie 1000 foto’s teruggekomen uit Noorwegen, en het die waren niet alleen als studiemateriaal voor foto’s bedoeld. Ik wild eook wel weer eens gewoon wat goeie foto's maken. Op de een of andere manier wilde dat niet lukken; ik heb ze op allerlei manier afgewerkt, afgedrukt en gepresenteerd. Maar de foto’s aan de muur hadden het ‘net niet’. Ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven, maar als object, als voorwerp dat aan de muur hangt, misten ze een zekere kracht. De vorige week had ik al besloten om eens wat foto’s om te zetten naar zwart-wit, en te kijken wat dat werd. Daar ben ik deze week mee verder gegaan.
De afdrukken heb ik nog niet, maar kijkend naar het beeldscherm lijkt dit sterker dan alles wat ik de afgelopen jaren gehad heb. Moet ik toch weer verder in zwart-wit? Ik weet het nog niet. Er zijn nu een aantal drukken in bestelling, ik zet die in passe-partout en ga daarna eens kijken wat ik daarvan vind. Komt er ooit ook nog eens een rubriek 'fotografie' hier links in de kantlijn?
Ik heb de afgelopen week ook eens een tussenbalans van dit jaar opgemaakt, en ik moet zeggen, dat valt niet mee. Ik heb wel hard gewerkt, en ik ben ook wel degelijk aan’t doen wat ik me had voorgenomen (zie de laatste blog van het vorig jaar). Maar als geheel lijkt het allemaal wat stuurloos op dit moment. Sittard schilderen is een goed voorbeeld; ik doe het niet omdat er een visuele aanleiding is –waar het naar mijn idee in beeldende kunst toch om zou moeten gaan- maar omdat er een idee achter zit. Maar dat idee alleen is niet genoeg, dat levert geforceerd en kunstmatig werk op. Niet echt gevoeld van ogen en hart tot in mijn tenen. En dat geldt op dit moment eigenlijk voor veel van wat ik naast landschap doe, de lino’s, naakt, de stadsgezichten, en zelfs een deel van de landschappen. Af en toe zitten er wat echte werken tussen, maar teveel zit in de sfeer van de oefening, teveel is ‘werken om het gedaan te hebben. Misschien is een jaar als dit gewoon noodzakelijk, maar het frustreert me wel. Dit zijn de periodes waarin kunstenaars hun oren te lijf gaan of stapels werk ritueel verbranden met de kreet 'Alles is NIks!'
Ik wil ook gewoon goed werk maken, niet voornamelijk studies…
Vandaar nu ook de behoefte aan een beetje minder kunst, even echt vakantie vieren. Ik zal wel wat doen, en er komt ook nog een expositie aan waar ik werk voor moet selecteren en voorbereiden. Maar ik schakel even een tandje lager…